Był to niemały sukces. Doskonaliliśmy tę umiejętność wszelkimi sposobami aż wreszcie Julek dostrzegł w którymś momencie, że potrafi czytać niektóre wyrazy nie tylko w zeszytach i książkach ze szkoły, ale również w przestrzeni publicznej, w telewizorze, w Netfliksie. Ale tylko te zapisane WIELKIMI literami. To jednak wystarczyło, żeby uruchomić w nim wewnętrzną motywację. Czytał coraz sprawniej. Łatwiej. Aż pod koniec tego roku szkolnego zauważyłam, że próbuje z sukcesem odczytywać wyrazy napisane małym drukiem (!). Szkoła też to dostrzegła. Czerwiec dogonił nas zadaniami domowymi z ćwiczeniami do czytania prostych zdań bez wielkich liter.
Ponieważ nie zakładałam nawet, że dotrzemy do tego etapu, nie zdążyłam dowiedzieć się, w jaki sposób i w którym momencie należy próbować naukę czytania małymi literami. Mając w głowie początki czytania Julka, mylenie przez niego liter, czytania raz dobrze, raz źle - wydawałoby się świetnie już wytrenowanych sylab - sądziłam, że podobnie będzie, gdy zaczniemy naukę małych liter. Nie założyłam, że ten proces dokona się płynnie, samoistnie. Wszak wiele małych liter wygląda prawie tak samo jak ich wielkie odpowiedniki. Mogą pojawić się problemy z a, g, b, d, e, ale znając już zasadę czytania, mając już umiejętność "widzenia" wyrazu, a nie zlepku pojedynczych liter, czy nawet sylab, dla Julka naturalnym stało się odczytywanie nawet nieoczywistych (na pierwszy rzut oka) liter.
A ponieważ załapał chłopak, że umie, to gram z nim w zabawę "przecież potrafisz". Codziennie rozgrywamy partyjkę czytania. I codziennie uśmiecham się szeroko w sobie. Że mamy to. Osiągnęliśmy nasz kolejny ośmiotysięcznik.
