Słowa (9)

Uczymy się liczyć do pięciu. Na paluszkach.
Wyciągam kciuka. Julek swojego.
- Jeden. - mówię.
- Jeden. - Julek powtarza.
Dorzucam do kciuka palec wskazujący, gdy Julek wyprzedza moją kwestię:
 - Two (tu). - rzecze.

Zawsze twierdziłam, że angielski szybciej przyswoi niż polski. ;)

Czytanka

Przychodzi ze szkoły Krzyś i mówi, że rozmawiali o zespole Downa.
Spojrzałam zdziwiona, pociągnęłam wątek.
Czytanka. Oczy. Takie charakterystyczne. Mam brata z zespołem Downa. Powiedziałem.
Otwieram podręcznik a tu fragmenty "Żółtych kółek" Elizy Piotrowskiej (pisałam o tej książce tutaj). Jakiś rok temu Stowarzyszenie Iskierka, chyba ze Szczecina, prowadziło kampanię na rzecz wrzucenia tej książki do kanonu lektur. To bardzo fajna książka, w przystępny sposób przybliżająca zespół Downa i opowiadająca o perypetiach dziewczynki z zespołem, która trafia do integracyjnej klasy w szkole podstawowej.
Dziś fragmenty książki Krzyś omawiał na lekcji. (dostępne w podręczniku do języka polskiego z serii "Tropiciele").
Krzyś pewno nie zabłyśnie posiadaniem zespołowego brata, ale może niektórzy z jego kolegów nie będą tak obcesowo przyglądać się Julkowi i komentować jego wygląd.
Zespół Downa trafia pod strzechy.
To dobry kierunek.

Nieoczekiwane spotkanie

Lila, ta najfajniejsza Lila, odeszła we wrześniu do publicznego przedszkola. Julek dość prędko pocieszył się sympatią ze strony Poli ("Pola cały czas opowiada o Julku." to mama Poli, do mnie), ale i wspominał Lilę ("Lila. Nie ma." to Julek)
Dziś.
Dziś odbieramy Krzysia ze świetlicy, która bawi się na placu zabaw. Obok publiczne przedszkole. To, do którego niegdyś chodził Julek i Krzyś.
Chłopcy już ogarnięci, zmierzamy w kierunku parkingu, gdy w równiutkich parach mija nas grupa przedszkolaków. Nagle słyszę dwa radosne okrzyki:
- Julek! (to Lila)
- Lila! (to Julek).
Serdeczne przytulenie na niedźwiadka.
Uśmiechy od ucha do ucha.
Przyjacielskie buziaki.
Normalność relacji. Zespołu przez chwilę nie ma.
Aż sobie westchnęłam.

Słowa (8)

- Mama! Tatoch. - Julek.

- Eeee? - ja.

- Tyr-tyr tyr-tyr auto. - podpowiedź.

Jadę, nie wiem, myślę, głowię się. Nagle olśnienie!

- Traktor!

- Tak. - szeroko uśmiecha się Julek.

Słowa (7)

Wracamy z przedszkola. Nagle Julek wyskakuje z tekstem:
- Mama! Dik!
- O Boże! Gdzie dzik?!?! - wołam z lekka przerażona.
- Tam.
Zerkam przez ramię. Przy drodze stoi dźwig.

Przykład porozumiewania

Jest w Julku silna potrzeba komunikowania się z otoczeniem.

W tę komunikację Julek wkłada pokaleczone słowa, zrozumiałe dla mas-nas słowa, gesty i serce. Zaangażowanie obu stron na maksa. Idzie się dogadać. 

Głównie w czasie teraźniejszym i osobie trzeciej. Ale, proszę mi wierzyć, jest dobrze. A nawet świetnie. Wszak jeszcze nie tak dawno notowałam na tych stronach unikanie kontaktu wzrokowego, brak słownika biernego, dźwięki jaskiniowca i własne załamania.

Gdy Julek wypruwa żyły, żeby go zrozumieć, ja wznoszę się na wyżyny swego intelektu.

Julek rzuca słowo. Ja próbuję odgadnąć.

Julek pokazuje gest. Ja poszukuję znaczenia.

Czyste kalambury. Gimnastyka głowy.

Julek to naprawdę inteligentny gość. I godny przeciwnik.

Przykład.
Szykujemy się na basen. Krzyś sprawdza sprzęt do nurkowania (rurka, maska). Julek zafascynowany próbuje założyć to, co przed chwilą testował brat.
Po jakiejś chwili zarządzam wyjście.
Julek podbiega i pyta:
- Mamo! To-o? - i tutaj własna produkcja poniższego gestu.
- Tak, synku, zabrałam maskę i rurkę do nurkowania.
I tak sobie właśnie konwersujemy. Mieszanką słowno-gestowo-intonacyjną.

I po Coś

Alarm odwołany.
Coś wystraszone naszym śledztwem, wypłoszone sokiem z malin, syropem z owoców z czarnego bzu, wyparowało. Niewykluczone, że przycupnęło za krzakiem i czai. Czai bazę. Czai się.
Julek już wczoraj po obfitym śniadaniu wykazywał nadmiar energii i pełną gotowość do zabaw.
A oczy zrobiły się znowu swoje, przejrzyste i bystre. Choroby w nich nie widziałam.
Poranne więc (rytualne) pytanie zabrzmiało:
- Gdzie Julek jedzie?
- (Do) pedkola.
Konwersacja telefoniczna. Żeby nie było że fejs tu fejs. Werbalnie wznosimy się o półpiętro wyżej. ;)
Niemniej trzeba przewietrzyć domową apteczkę. Czuję na plecach dech sezonu przeziębieniowego.