W komunikacji werbalnej Julka coraz częściej pojawiają się zdania. Krótkie, proste, zwykle zwroty z życia codziennego.
- Jest tata!
- Nie ma gola.
- Chcę do baby.
- Jest brat?
- Zjem patki.
- Co to jest?
To tytułem wstępu.
Teraz anegdota. Krótka jak zdania produkowane przez Julka.
Jesteśmy w kościele. Za chwilę rozpocznie się msza. Cisza pełna oczekiwania, którą organista z impetem przerywa pieśnią na wejście.
- Cicho bądź! - woła niezadowolony Julek.
Obcesowo i nie na miejscu.
A jednak się cieszę.
Ładny, zgrabny, miły. Uśmiech pełen wdzięku. Twardy negocjator. Lubi postawić na swoim i wszystkich na baczność. Dynamiczny, z poczuciem humoru i buntem na wynos. A, ma zespół Downa. Ciągle o tym zapominam. Serio. Tylko jego rozwój i ciekawskie spojrzenia przypominają czasem, że ma. Przed państwem - Julek, młodszy brat Krzysia. Obaj to moi synowi. Dumna z nich ja!
Też bym się cieszyła :D Julek pilnuje porządku, chciał nadać powagi miejscu, w którym się znalazł :D
OdpowiedzUsuń