Jestem w niedoczasie. Infekcyjna atmosfera nam się udzieliła. Kaszle, katary, temperatury, bóle mięśni i głowy hojnie dzielą się z nami w różnych konfiguracjach i w różnych odstępach czasu. Tydzień temu 21.3 obchodziliśmy Światowy Dzień Osób z Zespołem Downa.
To były nasze trzynaste obchody tego dnia.
Pytam się Julka, czy ma zespół Downa. Mówi: nie wiem. Tak. Nie. Wychodzi na to, że nie za bardzo jest w temacie definicji, tytułów i nazw. Odróżnia jednak charakterystyczne, skośnookie, zazwyczaj przysadziste osoby. Identyfikuje je ze swoją szkołą. Szkołą w 98% wypełnioną uczniami z zespołem Downa.
To prawda, że osoby z zespołem Downa łączą pewne cechy wspólne. Ale osoby z zespołem Downa różnią się też między sobą. Wzrostem, szerokością uśmiechu, otwartością, uporem. Jedne potrafią pięknie mówić, inne niewyraźnie, a jeszcze inne wcale. Choć to wcale nie oznacza, że nie mają nic do powiedzenia. Absolutnie prostolinijne i szczere w okazywaniu uczuć. Nie zazdroszczą. Nie życzą złego. Nie wyśmiewają słabości drugiego.
Jedne pięknie czytają, tańczą, jeżdżą na nartach i rowerze, po mistrzowsku pływają, inne nie chcą nawet wejść do wody. Bo brudna. Bo zimna. Bo rekin. Nie przeczytają zdania, nie policzą do dziesięciu, nie zapną guzika w spodniach. Na pewno dostrzegą, że jesteś smutna, wesoła, w butach. Jedne odnajdą się w schemacie, drugie odnajdą schemat, ale z uporem odmówią wejście w ten schemat.
To ważne, żeby wiedzieć, że zespół Downa to nie tylko szeroki uśmiech i żółwik na dzień dobry. Odlotowy taniec, czy kapitalny bieg przełajowy. To różnorodność osobowości, charakterów, intelektualnych możliwości. To przede wszystkim każda oddzielna osoba, której zdarzyło się mieć zespół Downa.
To ważne, żeby o tym pamiętać podczas przypadkowego spotkania osoby z zespołem Downa na boisku, w szkole, na plaży. Bo one są wśród nas. Są częścią naszych społeczności.
Julek, Antek, Ada, Maks, Tomek, Igor, Maja, Adrian, Janek, Julka, Dominik, Amelka, Kuba, Piotr, Weronika, Krzyś, Ola.....
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz