Rozmowa

Jesteśmy w domu. Po szkole, po pracy. Obiad już prawie gotowy. Krzyś się uczy. Radek wyszedł na chwilę do warsztatu. Julek zagaja rozmowę:

- Mama, tata?

- Poszedł do warsztatu.

- Potem?

- Wróci.

- Potem?

- Zjemy obiad.

- Potem?

- Tata pojedzie do klienta, a my zawieziemy Krzysia na trening.

- Potem?

- Wrócimy i zabierzemy Kilkę na spacer.

- Potem?

- Wrócimy i pójdziesz się myć.

- Potem?

- Położę Cię spać.

- Tata?

- Tata wróci i pojedzie po Krzysia.

- Potem?

- Przyjedzie z Krzysiem do domu.

- Julek?

- Będziesz już spał.

- Potem?

- Tutaj skończmy ten dzień, Julku. Potem będzie jutro.

- Dooobra, mamo.

Bądźmy zgodni i uporządkowani jak Julek. Prościej wtedy żyć tym, co upływa teraz. Mimo że dzieje się potem. :)

W Bielsku

Dobrodziejstwem pracy zdalnej jest to, że można ją wykonywać w każdym miejscu, byle był dostęp do internetu i prądu. 

Spakowałam więc w środę torbę, nagotowałam obiadu na dwa, przy dobrych wiatrach nawet na trzy dni (dwóch chłopaków zostawiałam w domu), skończyłam pracę, zapakowałam do auta Julka i siebie i przyjechaliśmy do Bielska, do babci Krysi i dziadka Ludwika. Bez okazji, bez konkretnego celu, ot żeby zwyczajnie pobyć z rodzicami. 

W dzień pracowałam, po południu mieliśmy swobodę działania. Dobry czas, w jesiennym ciepłym słońcu. Dziś przypieczętowany spacerem wokół lotniska. Julek głównie śmigał na hulajnodze, testował nowy kask, prezent od babci. Obserwował startujące samoloty przekrzykując głos silnika, ćwiczył na siłowni, smęcił, ile to jeszcze do domu, oddawał hulajnogę, wędrował na nogach, znów wsiadał na hulajnogę, zapraszał na odpoczynek i tak szedł, nas dostrajając do swojego tempa. Nigdzie nam się nie spieszyło.

Warto czasem stanąć. Zatrzymać czas. Na mgnienie, na chwilę, zanim niepamięć zagarnie wszystko. 

Kartka urodzinowa dla Julka?

Wielkimi krokami zbliżają się urodziny Julka.

Za trzy tygodnie, 27 października, skończy 10 lat! Dziesięć lat! Prawie niewiarygodne. ;)

Biłam się z myślami, czy Was prosić o to, o co zaraz poproszę, bo mam do tego pomysłu ambiwalentne odczucia, ale wiem, jak Julka ucieszyłyby - kartki z życzeniami dla niego.

Uwielbia dostawać przesyłki, rozpakowywać je, cieszyć się z tego, co zostało do niego przysłane. I gdy robię przez internet jakieś zakupy dla Julka, wpisuję jego imię i nazwisko. Paczķa czeka na rozpakowanie przez adresata. A towarzyszy temu za każdym razem nieskrywana, autentyczna radość. I takie niedowierzanie "to dla mnie?". 

W czerwcu dotarła do Julka przesyłka od jego wychowawczyni. Zaskoczenie dla nas wszystkich. Nie wiedzieliśmy, co kryje zgrabna paczuszka. Piękna niespodzianka. Julek pełen emocji rozdzierał papier. A w środku znalazł dyplom za dokładne i samodzielne mycie zębów oraz książkę o Ignacym Miętusie - sympatycznym jeżu, który pomógł pewnemu dyrektorowi ZOO - Alfredowi Niecierpliwcowi ogarnąć rozpanoszoną w ZOO powszechną niechęć zwierząt do mycia zębów ("Wielkie mycie zębów w ZOO" Sophie Szoenwald, Günter Jakobs - polecamy z Julkiem!).

Zatem - jeśli macie ochotę i czas - przyłączyć się do wspólnego świętowania z nami tych szczególnych, okrągłych urodzin Julka, przyślijcie, proszę, Julkowi kartkę z życzeniami urodzinowymi. Zapewniam, że sprawicie jemu (i nam) ogromną radość. :)

Adres udostępnię e-mailem. Można pisać do mnie na: calkowska@interia.pl lub julkonek@gmail.com

Zmiany

Gdy przez lata byłaś przyzwyczajona do bezkontuzyjnego, bezchorobowego i bezproblemowego dzieciaka i nagle to cudowne dziecko najpierw doznaje urazu pięty, potem przez trzy dni boli go brzuch (wyrostek i stres wykluczone), po drodze zalicza dwudniowy ból przewianej głowy bo rower bo wiatr bo bez czapki, a na koniec kompleksowego, dwutygodniowego ograniczenia hulajnogi, treningów piłki nożnej i wf (zwolnienie od ortopedy), czyli na początku powrotu do tego, co kocha robić, zalicza spektakularną kontuzję kolana tak, że musisz zaraz/natychmiast pojechać po syna do szkoły, ale jednocześnie jesteś w zawieszeniu: gnać - nie gnać na SOR, bo kość cała i może stabilizator plus odpowiednie maści pomogą, zaczynasz wątpić, czy chciałaś, naprawdę chciałaś, żeby synek wyrósł z dziecięctwa.

Gdy do tego jeszcze dochodzi cała masa nastrojów, jak wachnięć wiosennego ciśnienia, od westchnień, uniesień, euforii po doły i depresje. Piękna sinusoida emocji. Wczuwanie się w siebie, nadwrażliwość, stawianie na kolegów, wzmożona potrzeba czułości rodziców ale tak, żeby nikt, absolutnie nikt, zwłaszca któryś kumpel tego nie wiedział, przestajesz robić sobie drwiny z idiotycznie brzmiącego hasła: małe dziecko mały kłopot, duże dziecko duży kłopot.

Dojrzewanie. Zaczął się nowy etap mojego macierzyństwa.

Na basenie

Chcesz się nauczyć kombinowania? Weź lekcję, dwie u Julka.

Basen. Zajęcia z panem Krzysztofem. Zawsze na końcu, w nagrodę Julek zalicza zjazd(y) na rurze. Ilość zjazdów do ustalenia.

Nie inaczej jest tej niedzieli. Julek wędruje, zjeżdża, uciecha na maksa. Gdy limit zjazdów się kończy, pan Krzysztof informuje (zasady są jasne):

- Julek, teraz ostatni zjazd.

Julek ochoczo się zgadza. Wędruje, zjeżdża, uciecha na maksa.

- Julek, a gdzie Twój czepek?

- Na górze. - odpowiada Julek. Z szelmowskim uśmiechem, a jakże.

Pan Krzysztof nie daje się jednak zwieść. Na szczęście.

Bierze Julka za rękę, wchodzi z nim po schodach na górę, Julek zabiera pozostawiony tam czepek i schodzą po schodach na dół. Rura musi poczekać.

1:0 dla instruktora.

Tylko konie

Zeszyt do korespondencji Julka w roku szkolnym 2019/2020. Wrzesień.

pochwała dla Julka za wspólną zabawę,

projekt "Razem możemy wiele" - chrońmy naszą Ziemię,

zaproszenie za zajęcia Zumby,

projekt edukacyjny "Mały Miś w świecie wielkiej literatury",

sprawy porządkowe (składki, ubezpieczenie, świetlica, zgody, obiady itp.),

program ekologiczno-przyrodniczy "Drzewo w mieście",

pochwała za pracę na lekcji,

Tydzień Zdrowia (wspólne szykowanie zdrowego jedzenia, wyciskanie soku),

koncert (szkoła raz w miesiącu zaprasza muzyków, dzieci poznają instrumenty, różne style muzyczne)

akcja zbiórki maskotek dla dzieci z sali wybudzeń po operacjach,

Spartakiada Sportowa.

Dzieje się! Dużo, kolorowo, różnorodnie dzieje się. Pozytywny zawrót głowy.

Ten sam dziennik do korespondencji w roku szkolnym 2020/2021. Wrzesień.

pochwała za poranek,

składka za obiady,

informacja o zderzeniu się ze ścianą na wf (nic się nie stało, lekkie zadrapanie),

pochwała za zachowanie na koniach i super wykonywanie ćwiczeń.

Tyle. Tak tylko tyle. Ze wszystkich ubiegłorocznych akcji, projektów, nauki przez wspólną zabawę pozostała hipoterapia. Stosunkowo wolna od wszelkich zarazków, bo na świeżym powietrzu, zielonej przestrzeni, w zasięgu kilkunastominutowego spaceru na nogach. 

Koronawirus. Paskudztwo, które nikczemnie wkradło się w nasze życie i burzy wszelki porządek. 

Zdjęcia dzięki uprzejmości wychowawczyni Julka pani Edyty Płochy.

Nowy rok szkolny

Zaczął się. 

Zaczął się nowy rok szkolny. 

Zauważam (ze smutkiem?), że z każdym wrześniem to nie moim dzieciom jest trudno/trudniej (niepotrzebne skreślić) ogarniać nowe/stare obowiązki, podejmować inne wyzwania, docierać się z planem lekcji i nieznanym harmonogramem. To ja coraz mozolniej mierzę się z końcem wakacyjnego luzu. To ja jestem zaskakiwana wiadomościami, czy od września kontynuujemy lekcje pływania (dziękuję bogowie i mili ludziska, że wy o nas jeszcze pamiętacie). To ja przestawiam budzik o kilkanaście minut wstecz. To ja zapisuję w kalendarzu każde ważenie, badanie, zebranie, listę książek, zeszytów, maseczek, meczów, dodatkowych lekcji, żeby niczego nie przeoczyć, nie zapomnieć. Trudno, coraz trudniej. 

Jak to dobrze, że starsze dziecię czuwa. Wie więcej, samodzielnie, choć z pewną czasem taką nieśmiałością ogarnia dojazdy i powroty do i ze szkoły raz rowerem, raz autobusem (okularnik w deszczu ma przechlapane), jeszcze zadzwoni z rana, w chwili, gdy akurat wygrzebuję się z auta z Julkiem, plecakiem, workiem, przydasiami, w jednej ręce trzymając cały ten majdan, w drugiej kluczyki do auta, z pytaniem: gdzie są moje tenisówki? – Halooo, synku, tam gdzie je położyłeś. – Ale gdzie je położyłem, nie wiesz, mamo? No, taka klasyka z rana. 

Młodsze samo się ubierze, jeszcze nie jęczy, że wstaje. Pełna ekscytacja. Choć wczoraj mina mi nieco zrzedła, gdy jak huba przyklejone do mnie, onieśmielone, zawstydzone, ledwo dało się namówić do tego, żeby dołączyć do swojej grupy. Swoich kumpli, koleżanek i pani. Spodziewałam się dzisiaj rano teatru. Wielkiego nie odchodź, zostań, boi tak, że ledwo wymknę się ze szkoły. Młodsze dziecię jednak zaskoczyło. Przebrało się, cmoknęło w maseczkę, pognało do pań. Niech tak już pozostanie. 

Wrzesień. Jesień się zaczyna.