Sposób nr 2

Żaden tam odkrywczy.
Trzeba zapakować chłopaków do auta.
Namierzyć plac zabaw typu małpi gaj. Dobrze ogrodzony, z jednym wejściem i wyjściem.
Zapłacić wejściówkę.
Usytuować się w pobliżu, co by mieć na oku ewentualną nieoczekiwaną ewakuację dziecia (prawdopodobieństwo czmychnięcia z placu uzależnione od atrakcyjności tego, co w środku). I delektować się byciem sam na sam. Nasze romantyczne tete-a-tete trwało niecałą godzinę (bo figlopark był za mały) i kosztowało nas 14 zł od łebka.
Bezcenne chwile.

PS Julek sobie radzi. Radzi z każdą drabinką, zjeżdżalnią, labiryntem, wejściem, zeskokiem, podskokiem, pęcherzem (wpadek brak, zestaw ratunkowy idzie do lamusa), zbiegiem z górki, wspinaczką, huśtawką. Zręczny i szybki. Nie ucieka. Chyba że przed Krzysiem. ;)

Gdańskie spotkanie

Wakacje i szczęśliwe zbiegi przypadków sprzyjają spotkaniom.
Poniższy zbieg był szczęśliwy z powodu, że spędzaliśmy niezależnie rodzinne wakacje w tym samym czasie, w tym samym miejscu, znaczy w Trójmieście, tyle że na skrajnych jego krańcach. To i tak mniej niż ponad trzysta kilometrów, która nas normalnie dzielą. Łączność stała, miejsce umówione, pogoda sprzyjająca. Nieśpiesznie, obarczeni swoimi dziatwami zmierzaliśmy do jednego punktu.
I nic to, że Biedronka okazała się Lidlem, a Kamienny Potok Jelitkowem, grunt, że nie zrażeni takim szczegółem pokonaliśmy przeszkodę i spotkaliśmy się jednak. Na lody i kawę, parę rozgrywek w cymbergaja, spacer alejkami wzdłuż morza, wśród fruwających baniek mydlanych, żeby wreszcie znaleźć plac zabaw, który nasze dzieci pochłonął do reszty tak jak nas pogaduchy. Komary też sobie swobodnie latały.
Mnie w takich momentach niezmiennie cieszy fakt, że ciągle jeszcze chce się nam tych spotkań. Chce się zadzwonić do siebie, umówić, pociągnąć rodziny i zjechać w jedno miejsce na kilka szybkich, błyskawicznych chwil. Żeby dzieci wymieszały się, pogadały, przypomniały o sobie, a my mogli pogadać. Zwyczajnie spędzić ze sobą czas.
Dominiko, Tomku, dziękujemy! :)

Słowa (4)

- Mama, pijak. - oznajmił Julek.
Rozglądam się dokoła. Nie widzę. Nikt nie podąża chwiejnym krokiem. Nikt nie zatacza wężykiem. Pytająco patrzę na syna.
Ten wzdychając doprecyzowuje:
- Mama, tu. Pijak.
Drogą sunie ślimak.

Sposób nr 1

Testujemy sposoby na odpoczynek obok dzieci.
Bo - nie oszukujmy się - chętnie budujemy z nimi zamki z piasku, kopiemy doły i kąpiemy się w morzu, czytamy książki na dobranoc, wspólnie oglądamy ich filmy (fajnie, jak dostosowane też do rodziców), zakopujemy w piasku, odkopujemy z piasku, wsuwamy razem lody i gofry, ale są momenty, gdy chcemy być wolni od nieustannego angażowania się w "my". Zwyczajnie potrzebujemy podziału na "my" i wy" (łagodna odmiana "a dajcie wy nam już święty spokój, zajmijcie się wreszcie sami sobą").
Sposób numer jeden. Dobrze już przetestowany, dziś z małym (tu: całkiem konkretnym) uzupełnieniem. Towarzystwo.
Spotkanie z rodziną wyposażoną w dzieci i psa pozwoliło na nowe doznania. Spacer o zachodzie słońca, kąpiel w morzu i szaleństwa, które zapewniają mocny, zdrowy sen.
Julek przeszedł kilometr w jedną i kilometr w druga stronę bez większych zakłóceń zafascynowany psem Pako. Krzyś gonił z Mają i Pawłem. Czasem Julek przejmował Maję i szedł z nią, obok niej i przy niej (w końcu to jej wujek!). Potem wariacje na plaży w zmiennej i różnorodnej konstelacji. Raj dla ducha. Dla nas.
Cudne popołudnie i piękny wieczór. Równowaga i harmonia. Spokój.

Taka scena

Julek wszczyna bunt. Natychmiastowy, gwałtowny, huraganowy. Próbuję okiełznać to rozpączkowane "nie".
Mija nas para. Dzieli się między sobą komentarzem:
- Jak dobrze, że nasi terroryści wyrośli już z tego etapu.
Kurtyna.

Przepis

Przepis na udany, treściwy dzień.

Składniki:
1 pobudka przed szóstą
1 przejażdżka autobusem
1 krótki spacer pustą gdańską Starówką (cześć Neptun!)
2 podróże statkiem na Hel i z powrotem
1 spotkanie ze starymi, dobrymi znajomymi
1 przewodnik obeznany z terenem
2 dwudziestominutowe rundy rowerem tam i z powrotem
2 godziny na plaży pustej i dzikiej

Wyrób  dnia:
Dzieci mieszają się ze sobą. Bawią pod wydmami, w morzu, w piasku, pod okiem rodziców. Niekoniecznie czujnym, bardziej kontrolnym. Rodzice siedzą, gadają, milczą, śmieją się, leżą, podkarmiaja zmarznięte po chlapaniu się w morzu dzieci, przytulają, karcą, znów gadają, nie opędzają się od znudzonej dziatwy, bo ta sama świetnie organizuje sobie czas. Rodzice nie denerwują się, że dzieci, szczególnie jeden namolny przytulaśny dzieć - podchodzą do innych plażujących ludzi, bo tu ich nie ma. Nie martwią się, że nagły wybuch buntu wzmocniony dobrze wytrenowanym systemem audio wstrząśnie innymi plażującymi ludźmi, bo tu ich nie ma. Wracać się nie chce.

Świetnie smakuje taki dzień.
Polecam! :)

Piechotą nie idę

Julek to bardzo wymagający piechur.
Zatrzymuje się, skręca w bok, siada bo nie chce dalej iść, łapie fazę gadania do każdej mijanej osoby: cześ, odmawia trzymania go za rękę, wymusza wzięcie swego prawie dwudziestokilogramowego jestestwa na barana, ostatecznie na ręce, staje w poprzek, wybiega naprzód i przytula się do mijanych osób, wrzeszczy, wywala język, nie idzie, przystaje, każdy parkomat/kosz na śmieci/ławka są obmacane, poklepane, obejrzane z detektywistyczną dokładnością. Idzie długo, idzie jajko znieść.
Taki etap przejściowy. Pierwszy dłuższy wypad bez wózka. Wyrósł chłopak i fizycznie i mentalnie. Uczymy więc chodzić piechotą. Idzie jak po grudzie.
Na plażę docieramy zmordowani.
Nabieramy sił taplając się w morzu, kopiąc dziury, biegając wzdłuż brzegu, łapiąc oddech między samoobsługą rozrywkową a przerwą na kanapkę. Nabieramy sił na powrót w rytmie jak wyżej.
Wakacje. Wreszcie razem.