Zmiany harmonogramu

Każdy dzień tygodnia przypomina układankę precyzyjnie złożoną z godzin, zajęć, spraw do załatwienia. Poranki należą do Radka, popołudnia ogarniam ja. Śniadania szykuje Radek, ja - obiady. Szaleństwa i wygłupy głównie z tatą, lekcje/nauka zawsze z mamą. Przeglądy samochodów - Radek, dzieci - ja. I tak dalej, i tak dalej.
Harmonogram dnia. Dobrze poukładany, pozapinany ciasno na ostatni guzik, skrojony na miarę, zszyty fastrygą. Tak, fastrygą. Bo gdy coś (nieoczekiwane i niesprzyjające okoliczności) lub ktoś (pożar w pracy, trzeba zostać) wetknie swoje pięć groszy w ten drobiazgowo ułożony plan, fastryga szybciej puści i mniej zaboli niż zszyte grubym, solidnym ściegiem kawałeczki dnia. W krytycznych momentach zawsze możemy liczyć na pomoc dziadków!
Są sytuacje, które wymagają tylko drobnej modyfikacji dnia. I takie, które rozwalają misternie ułożony plan z zakupów, prasowania, zawiezienia/przywiezienia jednego czy drugiego syna, zatankowania i pobiegania (dla złapania oddechu), wszystko w ściśle wyznaczonym czasie.
Wczoraj plan się posypał.
Julek w połowie zajęć z p. Justyną, ja w połowie rozwijającej się intrygi ("Ripper. Gra o życie." Izabela Allende). Telefon. Też sztywniejecie na głos szkolnej pielęgniarki?
Szybki powrót. Po drodze kilka telefonów do okolicznych przychodni, czy doraźnie zszywają pęknięcia skóry na głowie, bo z tym poprutym dniem to ja już sobie przecież poradzę (takich usług nie przewidujemy). Odbiór poszkodowanego. Radek daleko, za daleko. Odstawienie Julka do babci i dziadka. Szybka decyzja. Szpital powiatowy bliżej z prawdopodobnie krótszym czasem oczekiwania czy warszawski szpital pediatryczny dalej z prawdopodobnie dłuższym czasem oczekiwania. Skręciłam w kierunku przeciwnym do Warszawy. Pobłądziłam w miasteczku z niezliczoną liczbą maleńkich rond i jednokierunkowych ulic (jak wjechałam i chciałam zawrócić, to nie mogłam). Dojechaliśmy. Izba przyjęć. Godzina czekania. Pięć minut zszywania. Dwa szwy.
Oto wynik nadmiaru energii dziewięciolatków. Jeden wpadł z impetem na drugiego, drugi potrącił trzeciego. Trzeci nie wyhamował, stracił równowagę i walnął głową o róg ławki. Metalowej ławki. Padło na Krzysia. Ja padłam wieczorem.
Z coraz większym wysiłkiem reaguję na nieoczekiwane zmiany harmonogramu dnia. Szczególnie takie zmiany.

Krzyś w kolejce na izbie przyjęć.