Pierwsze lewitowanie.
Pojechałam z Julkiem po Krzysia na taekwondo (zwykle go zawozimy i zostawiamy w drzwiach, więc niewiele widzimy). Teraz była końcówka treningu. Weszliśmy więc na salę. Julek wielkimi oczami przyglądał się temu, co dzieje się na macie. Gromkim okrzykiem dzieci żegnały się z senseiem.
Usiedliśmy na ławeczce przy Krzysia rzeczach. Wreszcie przybiegł. Julek wpatrywał się w brata intensywnie. Nagle przysunął się do niego i objął radośnie rękami. Krzyś oddał przytulańca. Potem wytarmosił Julka włosy i dał buziaka. Na oczach kolegów.
Drugie lewitowanie.
Starszy kolega pyta Krzysia, czy Julek to jego brat. No a jak.
- Dziwne ma oczy. - stwierdza niezłośliwie, raczej odkrywczo chłopiec.
- A ty nosisz okulary. - odpowiada w tym samym tonie Krzyś.
Temat zostaje wyczerpany, chłopcy gadają o czymś innym.
Inność to inność. Z nią się żyje, nie dyskutuje. No nie. ;)
PS Wiem, że nadejdzie moment, w którym usłyszę rzucone przez ramię: - O! Down!
Wyobrażam sobie tą chwilę. Wizualizuję swoje zachowanie. Przygotowuję odpowiedź. A i tak kompletnie nie umiem przewidzieć swojej rzeczywistej reakcji.
