Trochę na smutno

W ostatnim czasie mieliśmy wysyp spotkań z rówieśnikami Julka, młodszymi od niego dziećmi (3 lata) i całkiem małymi (1,5 roku). Wszystkie z właściwym zestawem chromosomów. Julek brylował dodatkowym. I w zasadzie w tym jednym tylko brylował (poza uśmiechem czarującym, który jednak dla nas i tylko dla nas jest najpiękniejszy).

Towarzysko odnajduje się bez zastrzeżeń. Zwykle namierza zabawki, które w nowym otoczeniu zawsze są atrakcyjne, nawet jeśli już znane. Bawi się nimi w skupieniu, nie chce oddawać innym zainteresowanym. Standard w dzieciolandzie. Z dziećmi nawiązuje relacje poprzez obserwację i naśladownictwo oraz wygłupy. Dla tych młodszych żaden to problem, dla tych starszych – nie zawsze fajnie. Jednak przy jednych i drugich Julek krąży jak satelita – autonomiczna, trochę zagadkowa, mało dokuczliwa. 

Patrząc na niego, nie dostrzegam zrozumienia w nim samym, że porusza się w jakiejś odrębnej czasoprzestrzeni, idealnie równoległej do Świata Z Normą Intelektualną. Wyraźnie między nimi brak punktów stycznych. Można budować mosty z uśmiechów, radosnej bieganiny, żwawej pantomimy. Ale im dłużej Julek będzie tkwił w swoim niemówieniu, tym bardziej będzie oddalał się od niego mój świat. 

Przyzwyczaiłam się już, że sprawy z Julkiem załatwiam nie gadając. Gdy więc otoczyły mnie dzieci, które werbalizują  siebie i swoje oczekiwania, zawyła we mnie tęsknota za normalnością w rozmiarze 46 XY. Czyste spojrzenie, słowo, zdanie, odpowiedź, zrozumienie, sprawa zamknięta albo do negocjowania. Bosko!

Czasoprzestrzeń Julka jest wyzbyta z dialogów, dookreślenia wieku rozwojowego i wzrostu właściwego dla wieku biologicznego. Wypełniona wokalizami, przypadkowymi dwusylabowcami najczęściej powtórzonymi a nie wymówionymi z siebie, pieluchomajtkami z zielonym smokiem. I jest ciągle obok. Nigdy w moim świecie.

Nie mam w sobie blokady, żeby wejść w świat Julka, skoro on nie może wejść w mój. Chciałabym widzieć to, co on widzi i rozumieć, co on rozumie. Żeby wiedzieć. Nie potrafię. Ograniczona swoim intelektem skazana więc jestem na obserwacje tej jego czasoprzestrzeni i przybliżanie, ciągłe podsuwanie, uczenie go kawałków Świata z Normą Intelektualną. Co dziwne -  im mniej wiem, tym więcej Julka kocham. Jakbym tą miłością chciała zniwelować bezsilność z powodu, że te dwa światy. Julka i mój. Tak obok siebie. Bez sprzężeń zwrotnych. Wędrują.