Bez słodyczy

Przymiarki były od dawna. Motywacji sporo. Tylko ta wygoda i łakomstwo.
Ostatecznie po wyrwaniu Julkowi dwóch mleczaków zajętych próchnicą tak, że nie do odratowania i potem jego jazdach ponarkozowych powiedziałam: dość!
I wprowadziłam embargo na słodkie.
Sześć dni nie jemy, jeden dzień strefa bezcłowa. Można słodkim opychać się do woli.
Z codziennego menu zniknęły więc gumy do żucia, wszelkie żelki, lizaczki również te niby-witaminowe, czekoladki, batoniki, biszkopciki, krówki, śmiejożelki i inne paskudztwa. Wycofano z obiegu wody smakowe i soki (te akurat nie tylko zębom szkodzą, ale i jelitom julkowym niedźwiedzią przysługę wyświadczają - przy odpieluchowywaniu byłaby masakryczna katastrrrrofa).
Żeby tak całkiem gorzko nie było - oprócz wody mineralnej, robię dzban herbaty owocowej, którą słodzę. Na deser dzieci zjeść mogą serek albo jogurt czy inny deser serko-homogenizowano-podobny. Przysługuje jeden na głowę.
Do łask wróciły gruszki, pomarańcze, koktajle bananowe (z szczyptą cukru waniliowego) i ostatnio truskawkowe. Sezon nam sprzyja.
Syndrom odstawienia wchodził w różne fazy (Julek namolnie ściągał mnie do kuchni i wymownie wskazywał na szafkę, gdzie zawsze było mało słodkie co nieco; Krzyś natrętnie domagał się czegoś na ząb albo udawał, że to sobota). Konsekwentnie odmawiałam. Stosując technikę "zdartej płyty". Powtarzałam, że to dla zdrowia. Wizja słodkiej soboty dodawała otuchy. Przyznam, ze nam wszystkim.
Zmierzyć musieliśmy się z całkiem bliskim otoczeniem, które nadal wierzy, że próchnica u dzieci to kwestia genetyczna, a w ogóle to po co leczyć mleczaki. Krówka jak amen w pacierzu. Musi być. Technika "zdartej płyty". I cierpliwość. Zdziałały cuda.
Po prawie miesiącu rewolucji słodko-gorzkiej przestałam słyszeć: chcę coś słodkiego. Nowy zwyczaj usankcjonował się. Słodkie zeszło na drugi plan. Rządzi tylko w sobotę.