Normalnie

Półtorej godziny nosiłam szesnastokilogramowy zlepek rozdrażnienia, otumanienia po narkozie i bólu szczęki po kompleksowym leczeniu zębów, z których dwa zostały wyrwane z powodu rozległej próchnicy. Ten zlepek na NIE wił się, kopał, uderzał mnie, wrzeszczał aż do wybroczyn na policzkach i gardła zdartego do chrypki, był nieczuły na uspokajające krople zaserwowane przez lekarza, pobudzał do buczenia pacjentów czekających na konsultacje i leczenie. Nie działały moje szepty, nucenia, głaskania, sadzania na podłodze, tulenie, odwracanie uwagi. Nie miałam kontaktu z synem. Odlatywał w krzyk w tym stanie niecodziennym, który racjonalnie rozumiałam, emocjonalnie nie ogarniałam.
Żadna obca osoba nie zniosłaby tego. Walnęłaby pewno dzieciakiem. Chwyciła torebkę i zwiała.
Co bardziej cyniczna naszpikowała psychotropami i przeczekała napad histerii piłując paznokcie.
Dziś namacalnie poczułam znaczenie wyrazów: matka niepełnosprawnego dziecka, upośledzonego.
Tak normalnie jestem mamą Julka. Tego chłopca z zespołem Downa.
Dopiero wieczorem wrócił nasz Jul. I stało się jak co dzień. Normalnie.