Ferie zimowe

Ferie. Zaczęły się u nas ferie zimowe.
Julek spędzi je w przedszkolu, ja z Radkiem w pracy, Krzyś poza domem.
Wczoraj po raz pierwszy bez mamy i taty wyjechał na obóz sportowy organizowany przez trenera taekwondo. Czterysta kilometrów od domu. W stolicy Tatr. Zakopane zagarnęło mi syna.
Na moją tęsknotę przyjdzie jeszcze czas. Teraz huśta się we mnie niepokój, niepewność i poczucie wszystkiego na właściwym miejscu. Hula sobie lęk. Taki przeciąg mam. To co innego jak pobyty z babcią Krysią i dziadkiem Ludwikiem w Bielsku. Tam to przedłużenie domu. Obecność dziadków jak miękka poduszka. Wszystko w zasięgu wzroku i ręki.
Pierwszy wieczorny kryzys za nami. Krzyś mimo pociągającego smutku nie chciał wracać do domu. Musi zaadoptować się, zaaklimatyzować w zupełnie nieznanych sobie okolicznościach z obcym otoczeniem w tle. Moc zajęć w ciągu dnia oddali tęsknotę. Ta znów zwali się o zmierzchu. Pączkować będzie w sprzyjającym środowisku zmęczenia, nicnierobienia i fizycznej nieobecności tych, których kocha się najbardziej. To duże doświadczenie dla siedmioipółlatka. W głowie kołacze mi myśl: czy nie za wcześnie?
Umówiliśmy się dziś, że tęsknić będzie bez łez.
To boli. Utrata "w zasięgu jest". Brak nad dzieckiem kontroli. I tylko opcja na odległość. Tak mogę towarzyszyć emocjom Krzysia. W ten sposób właśnie tnie się pępowinę?