Serce

Słychać lekki szmer. To niedomykalność zastawki. Niezmiennie na tym samym poziomie. Nieszkodliwym jeszcze.
Brak przecieków. Łata trzyma się dobrze. Szwy nie puszczają, więc serce może prawidłowo pompować krew.
Kolejna kontrola za dwa lata. Dwa lata bez kardiologa.
Czy to prawda, że Julek urodził się z prawie centymetrową dziurą w sercu?
Biega, wspina się, jest wszędzie. Wulkan energii. I jedna blizna przez środek klatki piersiowej.
A serce sobie tyka. Bez zadyszki. Miarowo. To najpiękniejszy rytm.

Wakacje bez pampersa

Poza długimi podróżami samochodem oraz spływem Dunajcem przemieszczaliśmy się bez pampersa. W tych kilku przypadkach pielucha była zakładana dla ostrożności procesowej. Trudno zatrzymywać się na środku ekspresówki lub wyskakiwać pośrodku Dunajca za potrzebą. Niemniej przed i w trakcie tych podróży Julek był regularnie wysadzany i w chwili zdejmowania pampersa, ten był zawsze suchy.

Kupy. Kupy to temat do przerobienia. Jeszcze wielokrotnego. Delikwent wie, delikwent potrafi, delikwent solidnie zmotywowany korzysta z wychodka bez pudła. Nie wiemy, jak motywować Juliana Niezależnego. W Sokółce tłukłam i tłukłam do głowy, żeby wołał. I wołał. Na wakacjach tłukłam i tłukłam do głowy, żeby wołał. Nie wołał. Jedyne co, to  na czas ostatniego wyjazdu 
zapanowaliśmy nad konsystencją Julkowych kupali. Julek pił tylko i wyłącznie wodę oraz mleko. Z owoców jadł jabłka w ilościach niewielkich. Wsuwał pomidory. Pił kwaśne mleko. Nie pił kompotów, wody z sokiem malinowym ani coca-coli przemycanych przez niemałe grono wielbicieli Julka. ;) Kupy stwardniały. Ich liczba spadła z kilku do jednej dziennie albo żadnej. Poza jednym (chlubnym) wyjątkiem wszystkie lądowały w gacie.  Te wpadki, szczególnie w miejscach publicznych, przez twardość i kształtność dało się  przeżyć.

Nieodłączny nasz towarzysz – zestaw ratunkowy – budził niezamierzenie respekt wśród przypadkowych współtowarzyszy naszych peregrynacji. Wysiadamy z busa linii Szczawnica – Sromowce Niżne. Przeliczam sztuki naszego majątku i nagle wołam do Radka w popłochu wielkim:

- A zestaw ratunkowy masz?

I wszystkie oczy na mnie. 

PS1 Sikanie opanowane. Po męsku, bez siurów zwiadowczych. Miejsce to drugorzędna sprawa. Za to samoobsługa gwarantowana.

PS2 Zestaw ratunkowy zawiera: rękawiczki gumowe, chusteczki wilgotne, ręcznik, papier toaletowy, mydło w płynie, pieluchomajtki na wypadek nagłej biegunki, butelkę wody oraz woreczki foliowe. I rzeczywiście ratuje nas w krytycznych momentach. :)

Pytanie

Jedziemy w trójkę na plac zabaw. Krzyś:
- Mamuś, a kiedyś mówiłaś, że Julek będzie z wami już zawsze.
- Mhm.
- A jak umrzecie, to z kim będzie?
Cisza. Cisza w mojej głowie. Za długo milczę.
- Nie wiem. To trudne pytanie.
Cisza. Każdy mieli nijaką odpowiedź.
- Aaa, to pewno ja go wezmę. - odpala Krzyś.
Czy to już czas pomyśleć o Julka przyszłości na odcinku bez nas?
To nie abstrakcja, a realny problem.

Król Julian

W codzienny obieg weszły trzy słowa:
- daj,
- ich! (czyli: idź),
- (s)top!
Wymawiane zdecydowanie, niewątpliwie i władczo.
Julek rządzi. Werbalnie.

System antybuczeniowy

Na buczenie Julka przeciwdziałało:
- rura (właściwie tylko przez pierwsze dwa upalne dni);
- jakikolwiek plac zabaw (nasz szlak nie był zielony ani niebieski, wiódł przez place zabaw: w Czorsztynie, Sromowcach Niżnych, Szczawnicy, Kluszkowcach i Maniowych);
- wizyta u bacy.
Penetrując okolice natknęliśmy się na bacówkę, w której niemal codziennie zatrzymywaliśmy się na prawdziwe zsiadłe mleko i po oscypek. Julek czuł się tam, jak u siebie. Swobodnie i pysznie. Amator kwaśnego mleka.
Jutro wracamy.

Też polubiłam to miejsce. Za spokój. :)

Spływ Dunajcem

Mieszkając niemal u podnóża Pienin, nie mogliśmy sobie odmówić spływu Dunajcem.
Wybraliśmy najkrótszą trasę. Sromowce Niżne - Szczawnica. Założyliśmy, że przez półtorej godziny chłopcy, szczególnie ten młodszy, wytrzymają w bezruchu.
Założenie opierało się na pewności, że płynięcie z nurtem rzeki w otoczeniu dzikiej, surowej przyrody będzie wystarczającą atrakcją, żeby nie jęczeć i nie pytać, ile jeszcze. Przeliczyliśmy się o jakieś 20 minut. Ta dwudziestka była jednak do przełknięcia kanapką, pośpiewaniem prosto w ucho i obłaskawianie nudy poszło gładko, a potem już przystań i koniec.
A że płynęła z nami jeszcze dwójka innych dzieci, przekonałam się, że bolączka rozjeżdżania się w postrzeganiu tego, co super przez rodziców i przez dzieci jest wszędzie ta sama. To się chyba nazywa różnica pokoleń.;)  Z kolei cierpliwość spędzenia 1,5 godziny w bezruchu nie dzieli się na zespołową i bezzespołową. Rzekłabym nawet, że Julek w tej konkurencji pobił sąsiadkę z ławki za nami. Zaczął się wiercić dopiero na koniec.
Przełom Dunajca zachwyca.

Wdżar

Łażenie z Julkiem obarczone jest ryzykiem. Pan-Wiem-Dokąd-Ich (iść) kieruje i niech to będzie kierunek niezgodny z (bez)celem wędrowki Juliana Przewodnika, zaczyna się wtedy ostra defensywa "nie". Buczy kolega i ładuje z z cekaemu przeczeniami. Uporczywe to i trudne do zniesienia. Idziemy więc dalej z Julkiem załadowanym do wózka (z którego notabene wyrasta chłopina).
Łażenie więc z Julkiem po górach, pagórkach i wzniesieniach naraża nas na ostry nieżyt uszny. I katusze w poskramianiu wijącego Juliana.
A jednak wybraliśmy kierunek: południe.
Zadekowaliśmy się w jednej z dolin pomiędzy Gorcami a Pieninami z widokiem na Tatry (brak przejrzystego powietrza ciągle nie pozwala mi nacieszyć się ich majestatem) i dwa zamki: w Czorsztynie i Niedzicy. Do zalewu Czorsztyńskiego mamy ok. 20 minut w dół spacerkiem i 40 minut w górę wleczenia z powrotem, no chyba że burza depcze nam po piętach, to 20 minut w podskokach. :)
W okolicy mnóstwo atrakcji i pięknych widoków, więc napawamy oczy obrazami, wdychamy zapachy gór i zdobywamy małe szczyty.
Wczoraj Wdżar. 767 m n.p.m. Krzyś na własnych nogach tam (łagodnym zboczem, niemniej ciągle pod górkę) i z powrotem (wąwozem w skałach i śliskich kamieniach po deszczu wcześniejszym).
Julek przeszedł wszystkiego na własnych nogach może ze 150 metrów. Tak w zasadzie górę zdobył trochę na moich barkach, w zdecydowanej większości na barkach Radka. Przy tym nie podzielał naszych zachwytów. W zasadzie nieustannie był na nie. Woli rurę? ;)