Sam Jem i Piję

Stary rok zakończyliśmy sukcesem. Dużym sukcesem.
Julek wreszcie załapał dozowanie z kubeczka i zaczął samodzielnie z niego pić nie rozlewając nic na siebie. Tym samym wdrapał się na swój ośmiotysięcznik Sam Jem i Piję.
Rok 2013 upłynął pod znakiem usamodzielniania pokarmowego.
Nie mamy żadnych tajemnych sposobów i chwytów poza cierpliwością i konsekwencją. Jak odstawiona została butelka, to wyrzuciłam wszystkie smoczki z domu. I poiłam Julka małymi łyczkami jak kaczkę, w chwilach desperacji łyżeczką. Było co nieco o tym na blogu.
Widelec poszedł sprawnie.
Łyżka miała swoje wzloty i upadki. W chwilach zwątpienia sama ją brałam i karmiłam Julka. Usprawnienie przyszło wraz z przedszkolem.
Najtrudniej było z nauczeniem Julka samodzielnego dozowania cieczy. Tutaj największą cierpliwość wykazał Radek, który dawał i dawał i dawał Julkowi kubek z ilością napoju na jeden łyk. Potem na dwa. Moja cierpliwość w zmianach garderoby nie była anielska.
Wreszcie Julek zaskoczył. Po miesiącach wielu, bardzo wielu.
Niewątpliwie okolicznościami sprzyjającymi w nauce samodzielnego jedzenia i picia były Julka towarzyskość i biesiadność. Wprost uwielbia siedzieć z nami przy stole. Najchętniej z talerzem przed sobą. Siada na starej, nieaktualnej encyklopedii z lat 80. co by głowa sterczała ponad blatem (wynalazek Radka). Potrafi siedzieć długo, godnie i z zadowoleniem. Obserwuje i naśladuje. Przy tym kilka miesięcy temu uaktywnił mu się pęd do samodzielności (ja sam, ja sam, znacie to?).
I tak właśnie po tysiącu próbach i błędach, nie zrażając się niczym Julek zdobył swój pierwszy szczyt samodzielności. A my odetchnęliśmy. Co by złapać krótki oddech na kolejne Julka ośmiotysięczniki.

Wczoraj toast wznoszony dziecięcym szampanem.

Jest radość. I wszystkie szklanki Julka.

Tu przy stole wigilijnym z dziadkiem Ludwikiem. Siedzi równo.