Pytania Krzysia

Przewijam zniecierpliwionego Julka przed wyjściem na zewnątrz. Krzyś obok. Pyta, dlaczego Julek potrzebuje pampersa. No to tłumaczę, że jeszcze nie woła siku ani kupy.
- Ty w wieku Julka chodziłeś bez pampersa. - dodaję prowokująco.
I znowu słyszę:
- Mamuś, a Julek jest chory?
- Dlaczego chory?
- Bo jeszcze nie mówi, nie sika samodzielnie...
- Nie jest chory, jest inny. Taka jedna mała cząstka w organizmie Julka nie znalazła się we właściwym czasie we właściwym miejscu i spowodowała, że Julek wolniej się rozwija i wiele rzeczy wolniej przyswaja, a niektórych nie przyswoi nigdy.
- Biedny Julek ... - skwitował ze smutkiem Krzyś i przytulił czule brata (czego na co dzień nie robi).
Cieszę się z pokładów wrażliwości drzemiących w moim starszym synu, ale na pewno nie chciałabym, żeby o młodszym bracie myślał i mówił ze współczuciem. Litość to ostatnia rzecz, której potrzebuje Julek.
Jestem też chyba przewrażliwiona, bo reakcja Krzysia wydaje się dopasowana do pięciolatka, który obserwuje i wyraża bliski mu świat. Po prostu.

Łyżkobranie

Nie zasypiamy gruszek (a tym więcej truskawek) w popiele i trenujemy.
Julek używanie łyżki, ja powstrzymywanie się od ciągłego wycierania mu buzi.
Idzie nam dobrze. Im dobrze smacznie, tym sprawniej.
Pęd do samodzielności jest po obu stronach.

 

 

Zagadka

Naszą podróż zaczęliśmy w piątek.

Trwała i trwała. Ale nie ta na głowie. Więc minęła względnie szybko. Chłopcy dzielnie znieśli podróż. Młodszy spał, rysował, śpiewał i tylko trochę protestował.

Starszy też znalazł sobie zajęcie i tylko w ostatniej fazie zmęczenia co kilka sekund dopytywał, kiedy dojedziemy.

Wyruszyliśmy w tę podróż na zaproszenie starych dobrych znajomych, z którymi wraz z innymi starymi dobrymi znajomymi cieszyliśmy się z ich nowego mieszkania. Ale to było w sobotę wieczorem. Bo w sobotę rano było powitanie z gadem bez skrzydeł.
Potem poszliśmy sobie dalej. I:
- były lody,
- jedni szaleli,
- inni spali,
- potem była zmiana, i inni szaleli, a jedni spali,
- i było mnóstwo spotkań w ogródku jordanowskim i zaliczona po raz pierwszy ścianka wspinaczkowa (Krzyś) i kupa żwiru (Julek) i nadziwić się nie mogłam, że się nas tak namnożyło :))
- pogaduchy w biegu za dziećmi i bez biegu też - intensywnie, krótko i za mało.
Bardzo dziękujemy za gościnę i wczorajsze spotkania!
Bardzo cieszymy się na wasze przyjazdy niebawem do nas. A ja już wertuję książkę i google z przepisami, żeby było równie smacznie. To tiramisu ...

A teraz zagadka (nietrudna jak mniemam). Gdzie spędziliśmy ten weekend? :)

Ostatni kręcioł

Był pożegnalny kręcioł.
Odkładany od kilku miesięcy. Po kontuzji już nawet nie pamiętam czego.
Dziś spontanicznie, w duchu od dawna bojowo nastawiona chwyciłam Krzysia, podniosłam (powstrzymując jęknięcie) i zaczęłam kręcić przy akompaniamencie Julka śmiechu.
To był kręcioł-wirówka. Jak na ostatniego przystało. Oddałam serce, oddałam kości, padłam półżywa z Krzysiem do spółki. Śmiech z chichraniem kręciły się w naszych głowach sprowokowane rozchwianym błędnikiem.
Pytam się.
Gdzie mój mały Krzyś się podział? Trzymałam na rękach zapowiedź faceta.
I to jest powód tego pożegnania.

Rozumienie

Odkurzam swój angielski. Słucham dialogów na średnim poziomie i rozumiem. Przechodzę do wyższego i w uporządkowanej plątaninie zdań wyłapuję pojedyncze słowa, których znam znaczenie. Czasem są kluczem do zrozumienia całości, czasem oderwaną wysepką, kompletnie nie przystającą do reszty. Moja perceprcja wysiada.
Z Julka rozumieniem chyba jest podobnie. Ostatnio wyraźnie wydłubuje z mowy pojedyncze słowa, których rozumienie podkreśla gestykulacją. I wtedy wiem, że wie. Wszystko albo to jedno.
Komunikacja Julka ewoluuje. Tak jak mój angielski. Latami.
Czy nam się gdzieś spieszy?

Festyn z Bardziej Kochanymi

Burze były dziś przelotne i wybitnie punktowe. Dwa razy - jadąc z chłopakami - do Warszawy i z powrotem doświadczałam wjeżdżania i wyjeżdżania ze strefy intensywnych opadów tak, że w jednej chwili wycieraczki biegały sprintem, żeby za chwilę nieruchomieć, bo zupełnie nie były potrzebne. Można było dotknąć granicy deszczu.
A na festynie zorganizowanym przez Stowarzyszenie Bardziej Kochani na zielonym Żoliborzu deszcz nie padał (ciut pokropił), przynajmniej przez dwie godziny naszego pobytu.
Krzysia miałam z głowy, bo okupował wielką dmuchaną zjeżdżalnię. Julka spuścić z oczu nie mogłam. Więc nic nie pogadałam z dziewczynami, które tam spotkałam. Było w przelocie cześć i tyle. Chyba jednak aż, mając przed sobą wszędobylskiego Julka, który zwiedzał teren z zachwytem. Bo i drabinki były, muzyka i występy młodzieży nie tylko zespołowej, psy do dogoterapii (Julka zafascynowały długaśne włosy tych psin o stoickim usposobieniu). A Krzyś właził i zjeżdżał, właził i zjeżdżał. Jak dla mnie zapasy zrobił do końca wakacji. :D Może piętnaście minut odpoczywał? Jeszcze zaliczył trampolinę. Pełna profeska!
Świetna impreza! Organizatorom należą się duże podziękowania. Ze wszystkich atrakcji goście korzystali bez ograniczeń. Był poczęstunek i mnóstwo dzieci.
Te zespołowe mogłyby otworzyć wreszcie jakąś planetę. Są nie z tej ziemi!

Chwila na przekąskę i ochłonięcie.

I ciąg dalszy atrakcji. :)

Poszukuję wolnotariusza

Kiedyś, dawno temu, ale nie w czasach zamierzchłych, studenckich, zaliczyłam przygodę z wolontariatem. Przez rok uczestniczyłam w projekcie młodziutkiej wtedy Fundacji Simbafriends i prowadziłam popołudniowe zajęcia na świetlicy jednej z warszawskich podstawówek. Miały być z założenia przeznaczone dla dzieci zagrożonych negatywnymi wpływami swojego środowiska, w efekcie brały w nich udział wszystkie chętne dzieciaki.
Szykując siebie na wypuszczenie Julka do przedszkola, zastanawiałam się, co w zasadzie będzie mu na początku najbardziej potrzebne. Doszłam do wniosku, że niekoniecznie wykwalifikowana osoba, nauczyciel wspomagający, tylko dobra dusza, życzliwa mu osoba, która wesprze go i pomoże mu współuczestniczyć w życiu przedszkolnym. A nie będzie miał łatwo. Jedyny trzylatek z zespołem Downa wśród zdrowych rówieśników i dzieci starszych o rok. Bo gmina zdecydowała, że rekrutacja w tym roku obejmie w głównej mierze czterolatki i pięciolatki. Dla dzieci trzyletnich zostało 7 miejsc. W tym jedno dla Julka z orzeczeniem. Prawdopodobnie gdybym wiedziała o takich planach, nie składałabym papierów. Nie wiem, czy nie rzucam mojego młodziaka na zbyt głębokie wody. Ale brnę dalej. Bo, jak nie spróbuję, nie dowiem się, czy pobyt w przedszkolu wpłynie na Julka pozytywnie czy niekoniecznie.
Dlatego pomyślałam, że wezmę sprawy trochę w swoje ręce i na gminę nie będę się oglądać. W stosownym czasie, jeśli zajdzie taka potrzeba, upomnę się o swoje. Wtedy właśnie przypomniało mi się moje szaleństwo. Przecież wlazłam w grupę wczesnoszkolną i organizowałam jej czas z pomocą kilku równie pozytywnie zakręconych wolontariuszek. Dlaczego więc nie poszukać takiego zapaleńca dla Julka?
I poszłam z tym pomysłem do pani dyrektor Ewy Dziumak, która nie tylko przyklasnęła mojemu pomysłowi, ale zgodziła się, żebym koordynowała poszukiwania wolontariusza.
Tak więc ogłaszam, głośno wszem i wobec, prosząc was jednocześnie - przekażcie tę wieść, niech niesie się po necie, dotrze prosto w czas wolny i zapał wolontariusza, który zechce Julkowi pomóc w przygodzie z przedszkolem. 
Miejsce pracy: przedszkole przy Zespole Szkół w Halinowie;
Czas pracy: od września, w godzinach dopołudniowych (godziny do uzgodnienia);
Charakter pracy: wspomaganie Julka w zajęciach dydaktycznych i zabawach, pomoc w czynnościach samoobsługowych, towarzyszenie mu na spacerach i przedszkolnym placu zabaw.
Przebywanie z Julkiem daje mnóstwo radości, można czerpać od niego całe garście ciepła, zarazić się jego pogodą ducha. To może być wspaniałe doświadczenie i przygoda, do której po latach będzie się z sentymentem wracało. Wiem to. Po prostu wiem. :)