Bojączki

Gdy tylko Krzyś zaczął chodzić do żłobka (miał wtedy 14 miesięcy) ze zdrowego chłopca zamienił się w chorującego. Po kilku miesiącach jego chorowania z przerwami na bycie zdrowym, zaczęłam mieć poczucie, że jest jak tykająca bomba, która w każdej chwili może eksplodować kolejną infekcją. Napawało mnie to lękiem.

Z Julkiem mam podobnie, choć z innych powodów. Najwięcej boję się, że tyka jego dodatkowy materiał genetyczny. I nie wiem, z czym może wyskoczyć Julka zdrowie. Infekcje to teraz pryszcz.  

Nie boję się o przyszłość chłopców. Bo to strach niekonkretny i na potem.

Boję się tego, że Julek nie będzie mówił. Że nie rozstanie się ze swoim de-de-de.

Boję się, że samodzielność jego będzie ograniczona w stopniu za dużym. A nie tego, że nie skończy zwykłej podstawówki.

Boję się, że Krzyś wpadnie w złe towarzystwo. A Julek nie będzie miał towarzystwa wcale.

Boję się, że mogę przeoczyć sprawy ważne dla moich dzieci, a skupić się na tych nieistotnych.

Czasami boję się, że wychowanie moich dzieci przerośnie moje możliwości.

Nie boję się, że je przestanę kochać.