Trzy słowa

Całkiem niedawno niecałkiem bliska mi osoba namawiała mnie na trzecie dziecko. Że młoda jeszcze jestem, że dobrze dla Krzysia, że mam warunki, że też dałam się wkręcić w tę rozmowę.
To normalne, że najbardziej bałabym się, że dziecko, które mogłabym nosić w sobie, jest chore. Upośledzone. Niepełnosprawne. Temat zespołu Julka już oswoiłam. Zaakceptowałam. Przegryzłam. Polubiłam nawet (czasami). Co nie znaczy, że nie chciałabym ponad wszystko na świecie, żeby Julek był pełnosprawny. Żeby mógł o sobie decydować. Mówić wyraźnie i na temat. Mówić w ogóle. Żeby mógł skończyć szkołę, którą chce i pójść na studia, jeśli zechce. Mieć przyjaciół, a z Krzysiem partnerskie relacje. Nie być w grupie podwyższonego ryzyka zachorowalności na różne paskudztwa z powodu nadmiaru materiału genetycznego. Znaleźć pracę, zarabiać. Utrzymywać siebie i swoją rodzinę. Z nami kontakt telefoniczny. Z miejsca zamieszkania, które sam sobie wybrał. Bałabym się, że dziecko, które noszę w sobie, nie będzie miało takiej szansy.
Już raz się oparzyłam. Moją świadomość dwa lata temu rozjechał kombajn rozczarowań. A doświadczenie wymazało tę głupią zarozumiałość, że moją rodzinę choroby nie dotyczą. Spokorniałam.
Na tym mniej więcej skupiłam się w tej rozmowie.
- No, ale wiesz, teraz są przecież badania, no wiesz, jakby było coś nie tak z dzieckiem, to wiesz…
Trzy wyrazy wprowadziły w osłupienie mojego rozmówcę. Trzy wyrazy: nie, usunęłabym, ciąży. A gdy dodałam, że Julka też nie usunęłabym, gdybym wiedziała o jego zespole, poziom konsternacji szczytował. Dla mnie to naturalne, że szanuję życie. Moje, twoje, jego, jej, nasze, wasze, ich, od pierwszych podziałów komórek i to niecałkiem doskonałe.
Nie mogę wymagać, aby każdy miał poglądy zbliżone do moich. Nawet tego nie chcę. Zarówno doświadczeniem, które zbieram w codzienności, jak i zderzeniem z innym punktem widzenia na ten sam problem, rozwijam się. Buduję swoją tożsamość. Niemniej boli mnie ta lekkość, z jaką przychodzi wyrażenie woli o amputacji życia. Bo płód jest wadliwy.