Bracia

Gdy Julek przycina sobie w ciągu dnia długą drzemkę, Krzyś chodzi wokół łóżeczka i dopytuje:

- A kiedy Julek się obudzi? Czemu tak długo śpi? Czeka na brata...

Wczoraj zniósł z góry (na której ciągle jeszcze nie mieszkamy, za to przetrzymujemy różne rupiecie) nadmuchane zabawki – delfina i samolot. Delfina dla siebie, samolot dla Julka, bo latem bawili się tym razem. (Zadziwia mnie swoją pamięcią do szczegółów).

Dopiero niedawno Krzyś odkrył w Julku kompana do zabawy. Toczą razem piłkę, nakładają na rozkręconego bączka kolorowe kółeczka, żeby śmiesznie terkotały, bawią się pod prysznicem zabawkami. I pewno gdyby Julek już chodził, ścigaliby się razem wokół stołu. Na tę atrakcję przyjdzie nam jeszcze trochę poczekać. Tymczasem z Krzysiem do biegu staję ja i Julek … na moich rękach. Do biegu, gotowi, START!  Truchtem, w podskokach, ze śmiechem biegamy w salonie. :)

Bywa i tak, że Krzyś sprzeda Julkowi kuksańca albo poklepie go po głowie wcale nie czule. Albo pociągnie po podłodze, żeby nie przeszkadzał w zabawie samochodzikami. Ot, takie zwyczajne przepychanki wśród rodzeństwa.

Lubię wtedy obserwować Julka. Ten w zależności od humoru różnie reaguje. Czasem zignoruje braterskie połajanki. Czasem się tylko skrzywi, a czasem w wielki lament uderzy. Wygląda to wtedy tak: szturchaniec, Julkowy ogląd sytuacji, poszukiwanie mnie wzrokiem, chwila ciszy i ... ryk (bez łez).

Ale i tak wiem, że lubią się. Krzyś Julka, a Julek Krzysia. :)