Wakacje cz. 3

Wczoraj po kolacji było tak. Zaździerz. Ośrodek „12 Dębów”. Na schodach prowadzących do jeziora pomarańczowo. Prawie każdy w zakątkowej koszulce. Zespołowo tłoczymy się do pamiątkowej fotki. Koniec zlotu. Koniec czterech niezwykłych dni.

Zaczęło się tak. We wtorek wylądowaliśmy w jakiejś zadrzewionej, uroczej dziurze bez zasięgu telefonicznego i internetowego, gdzie mimo jeziora nie było komarów (może pojedyncze zbłąkane).

Na małej przestrzeni tłoczą się niesamowici ludzie, których mogłam nie spotkać, gdyby mój syn urodził się zdrowy. Zdrowo i z dystansem pokpiwam sobie z zespołu, w piaskownicy natykam na babki z piasku i te gadkujące. Integracja kwitnie. Moje dzieci biegają z innymi, zespołowe mieszają się z niezespołowymi, mój młodszy włazi wszędzie gdzie tylko może, a jak nie może, to protestuje, starszy kumpluje się z każdym, kto chce i potrafi się bawić, ślubny znajduje kompana do wspólnych rozmów i żartów, ja przechodzę ze znajomości wirtualnych do rzeczywistych, dni mijają ciurkiem, nie przynosząc nudy za to nowe i nowe atrakcje, znajomości, odkrycia.

Dopada mnie ambiwalencja. ;) Nie znoszę dodatkowego chromosomu, który zabrał Julkowi samodzielne życie, ale jednocześnie przyznać muszę, że przy jego udziale wiele ... pozytywnego wydarza się w naszym rodzinnym życiu. I tej optymistycznej wersji chcę się trzymać.