Nauka picia

Najlepiej uczyć przez zabawę. I tej zasady się trzymam. Zabawa jednak kończy się, gdy zaczyna się żmudna, systematyczna i nudna (?) nauka oduczania picia z butelki, korzystania z toalety, czy poprawnego używania męskiej odmiany czasownika "pójść" w pierwszej osobie czasu przeszłego. - Poszedłem, Krzysiu. Poszedłem. – poprawiam gadającego syna. - Poszłem jak jest blisko. - wtrąca tata i mi tu niepedagogicznie kabaretem bryluje.
Tym wstępem chcę się pochwalić, że zaczęłam uczyć Julka pić z kubka. Kubek to za wiele powiedziane. Zielony, z tworzywa, o zwykłych, codziennych gabarytach nie nadaje się. Po pierwsze nie widzę, ile wlewam Julkowi do buzi, po drugie muszę mocno przechylać kubek (bo nie jest wypełniony po brzegi), żeby cokolwiek wlać. Julek przechyla głowę z kubkiem. Porażka.
Szybkie przeszukanie szafek, żeby znaleźć coś małego, na kilka łyków, przezroczystego i najlepiej z grubym brzegiem (co zniosłoby ewentualny zacisk julkowych zębów). Wpadła mi w ręce miniatura kufelka. Nieważne, że do rozrywkowych celów, ten akurat uświęca środki. Idealnie nadaje się do nauki. Bo jeszcze uchwyt ma, co wygodniejszym czyni podawanie Julkowi płynu.
Z tą nauką picia u Julka jest tak. Najpierw musi załapać, że to, co wlewam, ma pozostać w buzi, wargi powinny objąć brzeg kufelka, język nie może wypychać płynu, i jeszcze tę zawartość trzeba połknąć. Ładnie i do środka. Kumulacja czynności w ułamku sekundy. Niełatwo Julkowi to ogarnąć. Dziś trzeci dzień treningu i chusteczka, którą trzymam pod brodą pojonego Julka mokra. Otrąbię sukces, gdy pozostanie sucha. W końcu przecież będzie sucha. :)

Kufelek i kubek