Czasopochłaniacz

Czas przestał dreptać. Czas przestał biec. Mój czas złapał zadyszkę i woła: mów mi torpeda.
Kołowrotek dni, myśli i spraw.
Studia stawiają kropkę nad tempem codzienności.
Co dwa tygodnie znikam z domu, co drugie dwa nadganiam to, co ominęłam te dwa wcześniej. Potykam się o swoje dzieci, padam do snu z kurami, wstaję przed nimi. I jeszcze praca. I tygodniowe zajęcia dzieci. I dobrze, że Mama podrzuci czasem pierogi na obiad. Bo jak długo można zjadać spaghetti na przemian ze schabowym? ;)
Nawet auto - ten bezpiecznik, bufor i pomost między życiem rodzinnym a zawodowym - przestał być moim zaciszem. Teraz planuję w nim, powtarzam i odtwarzam to, co wczoraj wkuwałam.
Proszę w niedzielę zacisnąć kciuki. Zdaję egzamin z całego semestru i prezentuję wespół zespół z towarzyszką niedoli naszą pierwszą analizę finansową firmy, w której od czasu do czasu kupujemy ciuchy.
W tym ferworze udało mi się złapać Julka, jak za mną powtarza: ma-ma i pa-pa.
Udało zamówić róże okrywowe do naszego ogródka i bez trudu namówić męża na posadzenie tych pięknot.
I udało - naprawdę udało! - zauważyć, że wiosna. Wiosna już trwa! :)