Cztery. Już cztery.

Julek bardzo zdecydowanie osadza mnie w tu i teraz.

Nie biegnę do wspomnień z jego przyjścia na świat, choć te z Krzysia narodzin są na każde wyciągnięcie ręki. Mogę przeżuwać myślami każdy szczegół tego lipcowego popołudnia, gdy wszystko się zaczęło, smakować każdą chwilę mimo że fizycznie bolesną, której czas wcale nie zatarł. Przy wspomnieniach z Julka narodzin zatrzymuję się na słonecznym, rześkim październikowym poranku, gdy jechaliśmy do przychodni na ostatnie kontrolne badania, a wylądowaliśmy na porodówce z narastającym niepokojem na twarzach lekarzy. Potem jedzie pociąg towarowy deszczowych, wietrznych, rozmytych dni jesiennych. Ciężkich i cholernie długich.  

Jak inwestuję w przyszłość Krzysia, to z myślą o dostarczeniu mu takich umiejętności i bodźców, które wesprą go przy odnajdywaniu własnej drogi. Pomogą w kształtowaniu swojego ja.

Jak inwestuję w przyszłość Julka, to z myślą o rozwoju i doskonaleniu jego komunikacji ze światem.

Takie osadzenie w teraźniejszości sprzyja zacieśnianiu więzi i nie dzieleniu wszystkiego na drobne (choć porządek w domu musi być, bo bałagan mnie nastraja negatywnie ;)). Zmusza do operowania konkretem i zarumienia codzienność. Zwykle przez zadyszkę wykonywanych obowiązków, ale ich prostota daje fajnego energetycznego kopniaka. Julek jest w tym dobry. No i właśnie tą teraźniejszością - nie wizjami, planowaniem tego co będzie za rok – budujemy sobie przyszłość, która za chwilę przecież bywa przeszłością. Julek, Krzyś i my – ich rodzice. Realizujemy przyszłość wspólną, osobną, obrażoną, wczorajszą. Bardzo różną.

Wczoraj, dziś i jutro zajmuje Julek. Bardzo szczelnie wypełnia każdą przestrzeń serca. Wpompowuje w nie tyle emocji, że zmienia na dobre.   

I tak już od czterech lat. Dziękuję Ci, Synku :*