Hipoterapia

Od połowy września Julek dosiada czarnego Pantera i w czapce prawie-dżokejce pomyka z dystynkcją i dostojeństwem prowadzony przez dwie urocze i urodziwe kobiety. Jedna to terapeutka, druga opiekunka konia. Pół godziny w terenie. Minuta karmienia. Zadowolenie duże.
Początki były bez achów i ochów, raczej z rezerwą, ale bez wyraźnego <nie>.
Teraz na stwierdzenie, że jedziemy pojeździć na koniku, Julek makatonem pokazuje konia i szczerzy zęby w uśmiechu.
Jesień tego roku rozpieszcza nas słońcem i ciepłem, to i czwarte zajęcia ciurkiem tygodniowym wczoraj były. Ostatnie chyba w takiej aurze cudnej.