U dentysty Julek

Nie będę ściemniać. Świetnych mam synów! :)
Duma to moje drugie imię na dziś. ;) W poczekalni zadomowili się bez kompleksów. Krzyś zdobył półpiętro, żeby podziwiać szczotkę do zębów wielkości olbrzymiej. Julek czarował siedzące panie. Zwyczajnie, swoim uśmiechem.
Na fotel dentystyczny Julek wlazł z pomocą Krzysia. Ten czuł się w gabinecie nad wyraz swobodnie. Zaglądał, dotykał, macał wszystko i Julkowi pod nos podtykał. Pan doktor zrobił czary-mary. Z kubeczka woda zniknęła za sprawą ssawki syczącej. Jak trąba słonia wciąga wodę. - przytomnie zauważył Krzyś. I poprosił o żółte okulary. Szpaner mały. Pan doktor cierpliwy, otwarty na żarty i do Julka jak do Krzysia gadał. Punktacja w głowie poszybowała wzwyż. 
Krzyś dopingował Julka. Pokazywał, jak ma buzię otwierać. A Julek jak to Julek - nie pierwszy i nie ostatni raz mnie zaskoczył - buzię otworzył. Nie żeby tak od razu na wielkość spodka od filiżanki. Ale dał sobie zajrzeć w zęby i nie ugryzł intruza. Ciekawie spoglądał, nie płakał, współpracował. Współ-pra-co-wał. Chyba jeszcze raz przeliteruję. Dla tej pewności swojej. Że to się działo naprawdę. I jeszcze pozwolił pomalować zęby pastą o smaku truskawki. Przynajmniej nie gorzka jak krzysiowa sprzed dwóch tygodni.
Próchnicy nie ma.  Mamy się przesiąść na elektryczkę. ;) I za trzy miesiące do kontroli.
Zuch Julek. I Krzyś.
Więc w domu, z tej radości postomatologicznej, pozwoliłam tunel im zrobić i bałaganić radośnie. W tym są zawsze zgodni. :D