czwartek, 31 grudnia 2015

Nowe słowa

Julek zamienił ostatnio pożegnalne "pa-pa" na "paj-paji". Olśnienie skąd ten słowotwór przyszło po obejrzeniu z synem "Dory". Mój Jul dokonał kompilacji polskiego pa-pa z angielskim bye-bye.
Taki kreator mowy. ;)

środa, 30 grudnia 2015

Portrety

Ćwiczyliśmy wiele razy. Na kartkach papieru, tablicy, ulicy kredą. Zawsze według tego samego schematu: oko-oko-buzia-nos. Julek mazał różnie, zwykle zamaszyście, nigdy na temat. Aż zaskoczyło. I koniec roku - bardzo obfitego w zmagania z własnymi ograniczeniami - zakończył Jul silnym akordem. Spod ręki naszego artysty wyszedł nie portret, ale cała ich seria.

Portret taty

Portret Krzysia

I portret mój, czyli wisienka na koniec ;)

Ta kwoka, proszę państwa, składa się z kilku głów. Wielość mnie we mnie jednej zgodna z rzeczywistością. Spostrzegawczość syna godna tytułu mistrza. Nie dociekam, czy to przypadek, czy objaw geniuszu ;)


czwartek, 24 grudnia 2015

Świąt Wesołych

Od mojej ekipy dla Was wszystkich dobrych, spokojnych Świąt Bożego Narodzenia. Co by każdy z nas znalazł w ten świąteczny czas coś dla siebie. Może spokój, może uroczysty nastrój, może radochę z obecności bliskich, a może z udanego prezentu, może wybaczenie, może przebudzenie, może miłość, a może nadzieję. A może wszystko razem. Świętujmy z sercem! Niech się dobrze dzieje! :)

niedziela, 20 grudnia 2015

Figura

Dla uwijających się między lepieniem pierogów, wyrabianiem ciasta na piernik, pakowaniem prezentów a pomstowaniem na brak czasu Mistrz Jogi poleca: figurę Relaks. 
Zakładamy nogi na uszy, spuszczamy powietrze i oddychamy. Koniecznie z uśmiechem na twarzy. :)


czwartek, 17 grudnia 2015

Nie przez niepełnosprawność

Czasem nie "co" zostało powiedziane, ale "jak" może zaboleć.
I ja tego zupełnie nieoczekiwanie doświadczyłam. W bibliotece miejskiej, w której byłam współuczestnikiem zamieszania wokół karty bibliotecznej. Nie swojej. Nieco chaotyczna choć pomocna pani bibliotekarka. Karta nie moja odnaleziona jednak w moim portfelu. Nieświadomie przytulona spędziła tam miesiąc. Oddałam i przeprosiłam. Incydent, który został wyjaśniony. Koniec. Kropki nie będzie.
Bo nagle pani w przypływie nieproszonej wyrozumiałości nachyla się nade mną i rzecze: "Pani ma tyle na głowie. On jest taki słodki, taaaki słodki. Ale wymaga tyle pracy, tyyyyyle pracy!". Litość. Współczucie. Przedmiotowość. Julek? Wzdrygnęłam się.
Ujrzałam siebie oczami pani bibliotekarki. Znękana, zabiegana matka niepełnosprawnego dziecka. Trzeba jej wybaczyć tę kartę, bo przecież ma dziecko specjalnej troski (o la! Boga! o la! Boga!). Biedna! Ale się jej trafiło. Taka zabiegana. Taka zabiegana. Przez to dziecko. Niepełnosprawne. Chore. No słodkie. Ale wie pani, ile ono wymaga pracy!? Czy ona w ogóle ma czas na te książki? Taka zabiegana. Taka zabiegana.
Tak. Jestem mamą niepełnosprawnego dziecka.
Tak. Mam codzienność na głowie.
Nie. Nie przez niepełnosprawność Julka. Przez własną, nieprzymuszoną wolę pozostania mamą. Więc aktualnie odbieram Julka z przedszkola, jak inni rodzice swoje pociechy. Pomagam w ubieraniu, jak inny rodzic zdrowemu dwuipółlatkowi. Robię z Julkiem po drodze zakupy, zabieram go do biblioteki (nie, tego nie bierz Julek, nie, to zostaw, nie odchodź, weź to, proszę - kto ma bezwarunkowo posłuszne i tylko w bezruchu dzieci niech pierwszy rzuci "Mam!").
Nie. Nie próbuję udowadniać, że Julek nie różni się od swoich pełnosprawnych rówieśników. Ale pewien zestaw zachowań jest ponad chromosomami. Julek posiada swoje ograniczenia. Tak, pracujemy nad nimi. Jedne wyeliminujemy, inne pozostaną status quo. I oczywiście, że wymagają ode mnie większego nakładu pracy. Ale proszę! Nie to jest powodem tego, że karta biblioteczna znalazła się w moim portfelu!
Nie macham etykietą "matka niepełnosprawnego dziecka" na usprawiedliwienie nieudanych spraw. W ogóle nie używam tego argumentu przy negocjowaniu lepszych warunków codzienności. Tym więcej nie życzę sobie, żeby ktoś robił to za mnie, w dodatku w nieuzasadnionych sytuacjach. Takim nastawieniem nie przebiję się z informacją. Najpierw Julek. Potem zespół Downa.

niedziela, 13 grudnia 2015

Jasełka

Jasełka za nami.
Julek brylował drugoplanową rolą. Tańczył, dotrzymywał scenicznego kroku, absolutnie nadążał za choreografią (gesty, tańce w kółeczku, rączki pod boczki). Dawał z siebie wszystko i tylko raz uciekł do mnie (ale zrzućmy to na trwającą wciąż mamomanię). Potem wrócił do współtowarzyszy i dokończył to, co zaczął z grupą. Byłam dumna z mojego Osiołka!




poniedziałek, 7 grudnia 2015

Mówi i ma

Znajoma strzepując białą nitkę z mojego płaszcza uśmiechnęła się i rzekła: "blondyn za tobą chodzi".
No. Łazi za mną i ciągle gada: "maa" albo "mama". Przyłazi z wielką i żadną sprawą. Woła, gdy znikam z pola widzenia na dłużej niż łyk kawy. Testuje moją obecność w nocy. Przykleił się i nie odpuszcza.
Jakby wypowiadanym wyrazem "mama" odkrywał na nowo moją obecność. Nadganiał przemilczany czas. Cieszył połączeniem bezprzewodowym. Mówi i ma. Mamę.
Bardzo mi tego brakowało!

niedziela, 6 grudnia 2015

Istnieje!

Dowody na to, że św. Mikołaj istnieje:
- Krzyś im bliżej było imienin świętego, tym sprawniej spełniał rodzicielskie polecenia i prośby, wczoraj wszystkie realizował od ręki;
- św. Mikołaj przyszedł w nocy, zjadł pozostawione w pokojach chłopców kawałki ciasta pomarańczowego (chce ktoś przepis bo rewelacyjnie proste - Krzyś robił samodzielnie z niewielką moją pomocą i fantastycznie smaczne - nie tylko Mikołaj wsuwał w nocy);
- zostawił prezenty;
- zabrał ze spontanicznie stworzonej wczoraj galerii obrazków portret Rudolfa;
- zostawił list.
Dzieciństwo trwaj! :)






wtorek, 1 grudnia 2015

Pierwsze zdanie

- Maa, tu top bu. - zakomunikował Julek w drodze z przedszkola i było to pierwsze wypowiedziane przez niego zdanie w konkretnym celu i wyrażające jego wolę.
Jako że nastąpiła historyczna chwila w naszym mikrokosmosie, zapisuję tu w tych annałach to julkowe zdanie - niczym kronikarz w Księdze Henrykowskiej znane większości: "daj ać ja pobruszę, a ty poczywaj".
Oczywiście to pierwsze zdanie Julka - podobnie jak to staropolskie - bez tłumacza się nie obejdzie. Dodam uczciwie, że za nim mój mózg przetworzył dostarczone przez Julka w krótkich odstępach czasu dane, minęliśmy sklep.
Bo syn mój powiedział (w tłumaczeniu na nasze):
- Mama, tu zatrzymaj się po bułkę.

Maa - mama, tu - tu (mijając sklep, w którym czasami zatrzymujemy się po drobne zakupy m.in. bułki), (s)top - zatrzymaj się, bu - bułka.

Tu ti tu rum tu tu (zapis fonetyczny). Ktoś coś? Pamięta? Rozszyfruje? ;)