Sami w domu

To, że moi synowie rosną, zmieniają się, dojrzewają nie tylko fizycznie dostrzegam niemal codziennie. Mimo że przeobrażenie w człeka dorosłego to proces. Wieloletnia ewolucja.

Dziś doświadczyłam sytuacji, gdy z powodu zbiegu kilku spraw w jednym czasie, musieli zostać na parę godzin sami. To, że Krzysiek rządzi się dojrzewającą samodzielnoscią, to już chleb powszedni. To, że Julka czasami zostawialiśmy zupełnie samego na 20-30 minut samego, też wiadome. Dzisiaj jednak Julek został zaopiekowany przez starszego brata. 

I to był taki moment, gdy absolutnie nie bałam się, że coś pójdzie nie tak. Uwierzyłam w dojrzałość, świadomość i zrozumienie sytuacji przez obu moich chłopaków. Przyjęli na klatę okoliczności. Krzysiek przejął dowodzenie. Zarządził film na Netfliksie. Doładował na stół słodkości i wodę. Siedzieli razem. Aż wreszcie wrócił tata od wyjątkowo wymagającego. klienta. Potem babcia z dziadkiem ze szpitala. I na końcu ja z długiego posiedzenia zamykającego poprzedni rok finansowy. 

Taki czas. Wakacji. Luzu. I logistycznych wygibasów opieki nad Julkiem. Chłopcem całkiem nieźle funkcjojującym, ale nie na tyle, żeby pozostawał na dłużej niż pół godziny bez wsparcia. 

Wakacje

Zakończenie roku szkolnego. 

Wczoraj obskoczyłam dwa. Julek o 9:00 witał wakacje i żegnał się z klasą i Wychowawczynią na dwa miesiące. Ponieważ zgodziliśmy się na wydłużenie etapu edukacyjnego, Julek otrzymał promocję do klasy... programowo wyższej. Tym samym przechodzi z 3a do 3b. :)

Potem w podskokach (szczęście, że bez korków) pojechaliśmy do domu. Krzyśka wiozłam do szkoły na 11:00. Zakończenie szkoły podstawowej to seria przemówień, wizyta burmistrza, siedem ósmych klas do obsługi, nagrody, książki, zeszło ponad godzinę. Druga część - mniej oficjalna - już w klasie z Wychowawczynią. Pani Dorota Bębnowicz była właściwą osobą na właściwym miejscu. Troskliwa, opiekuńcza, wymagająca, dbająca o swoich wychowanków. Nie obyło się bez łez. Jakkolwiek Krzysiek żegnał się ze szkołą bez wielkiego żalu, z lekkim sentymentem, przede wszystkim jednak z apetytem na nowe wyzwania. Fajny dojrzewający człowiek jest z mojego starszego syna. Duma i radość nasza. 

Cyfry

W końcówce roku szkolnego mogę śmiało stwierdzić, że Julek zaprzyjaźnił się z cyframi. Zaczyna je stosować w praktyce. Samodzielnie inicjuje zastosowanie. Bezbłędnie odczytuje.

Julek jest fanem "Minionków". Na Netfliksie (dopóki jeszcze były) oglądał w prawo i w lewo, w dół i w górę trzy części. Czwartą (z bratem bliźniakiem) raz obejrzał w telewizji. Zakodował jednak trzy części. Te, które namiętnie oglądał na filmowej platformie. Gdy więc dowiedział się, że w lipcu w kinach będą nowe Minionki, odparował bez zastanowienia:

- Minionki cztery?!!! - wprawiając mnie w całkiem spore osłupienie. 

Liczenie dni, które zostały do weekendu, też opanował. Zawsze na początku tygodnia upewnia się, ile dni będzie chodził do szkoły. I gdy odbieram go ze szkoły, np. w środę, Julek pyta:

- Mama, minął?

Gdy tylko usłyszy potwierdzenie, że tak, minął kolejny dzień, oblicza, ile zostało i pyta:

- Mama, trzy?

- Tak. Jeszcze trzy dni.

- I kiełbaska?

- Tak i wtedy będzie sobota.

Namiętnie dopytuje o godzinę. Odpowiadamy. Radek czasem uprzedza Julka. 

- Julek, która jest godzina? - pyta. Zazwyczaj Julek odpowiada 'nie wiem'. Ale gdy ma w pobliżu elektroniczny wyświetlacz z godziną, potrafi odpowiedzieć:

- Tata, jeden-cztery-pięć-osiem. 

14:58. Opanowanie tego, że jest za dwie minuty piętnasta czyli czternasta pięćdziesiąt osiem, to śpiew przyszłości. Odległej przyszłości. 

Tymczasem cieszymy się z obecnych postępów. :)

Sezon start

Wydaje się mało prawdopodobne, ale w tym roku sezon rowerowy otworzyliśmy w miniony weekend. I to też połowicznie.

Kwiecień - zimno.

Maj - pogoda w kratkę, weekendy zajęte przygotowaniami do komunii Julka albo egzaminów Krzyśka, w to wszystko wplątany w zasadzie permanentny katar najmłodszej latorośli. Nie było głowy do roweru. 

Miniony weekend wreszcie słońce, ciepło, katar w odwrocie, tylko ja coś siły nie miałam, więc wzięliśmy Kilkę na smycz, Julka na rower i ruszyliśmy powoli (kto powoli to powoli) wzdłuż naszej ulicy. I wtedy okazało się, że nie tylko ze spodni dresowych nasz Julek wyrósł. Trzeba koniecznie podnieść siodełko i kierownicę. Chłopak pnie się w górę. 

PS Mówi się, że jazdy na rowerze się nie zapomina. To fakt. Julek wsiadł i pojechał. Za to trzeba było zorganizować szybki kurs nauki picia z poidełka. Zapomniał, jak to się robi. :)