Ucieczka Julka

Zdarzenie, które miało miejsce w Polanice, to bardziej samowolne opuszczenie miejsca zabaw, jak ucieczka. Syn nie podążył przed siebie jak wiatr. Syn miał cel swej wędrówki. Syn skorzystał tylko z okazji.
Było to tak.
W ośrodku jest wielka bawialnia. W bawialni plac zabaw. Na placu zabaw basen z kulkami. W kulkach szaleją dzieci. Szaleją i moje. Postanowiłam zaszaleć i ja. Czyli zrobić pranie. Czyli zanieść brudy do pralki, pralkę uruchomić, wrócić. Dziesięć minut. Dziesięć minut przy ponad godzinnym maratonie szleństw w kulkach to jak pchełka na Stadionie Narodowym.
Julka zostawiłam pod czujnym okiem jednej mamy i mniej czujnym okiem starszego brata...
Gdy wróciłam po chwili (pchełkę na Stadionie Narodowym między bajki trzeba włożyć), sytuacja wyglądała tak.
Krzyś asystował koledze, który przy współudziale Krzysia poturbował sobie kciuka, którego zlewał rzęsiście zimną wodą. Czujne oko drugiej opieki musiało skupić się na własnym dzieciu. Julek zwiał.
Buty i skarpetki przy drzwiach. Jest więc na boso. Ciśnienie mi skacze, gorąco się robi. Będzie jeszcze gorzej. Ruszam przed siebie. Sprintem oblatuję ośrodek. Jest wskazówka. Prowadzi w ślepą uliczkę. Panika mną targa. Nie myślę logicznie. Spokojnie. Bez butów, chłód, nie wyszedłby na dwór. Wracam do punktu wyjścia. Bawialnia. Szukam, pytam, biegam, kręcę się jak bączek - zupełnie bezproduktywnie.
- Pani szuka Julka? - zbawienie nerwów jest mamą chłopca z ADHD - widziałam go obok windy.
No jasne, że winda.
Wszystko układa się w całość. Staję przy tej tuż obok bawialni. Naciskam guzik. Teraz Krzyś biega i szuka brata jak opętany. Ja ze stoickim spokojem czekam. Winda dociera. Drzwi się otwierają. Wychodzi Julek. Z bananem na twarzy. Pojeździł sobie chłopak. Góra - dół. Góra - dół. Góra.
Panika to żaden doradca. Wymaże wszystko z głowy. Nawet tę oczywistość, że jazda windą to drugie po basenie ulubione zajęcie Julka w Polanice.

Turnus w Polanice

Julek i turnus rehabilitacyjny to całkiem zgrany duet.
Julek wszedł lekko i miękko w zajęcia, na początku. Jak już poznał, co to za jedne, kto je prowadzi i czym się to je, miał swoje preferencje.
Na liście przebojów pierwsze miejsce zajmował basen. To była miłość od pierwszego wejrzenia i jedyne zajęcia, z których syn mój nie chciał wychodzić. I trudno było ten upór przełamać. Zajęcia były półgodzinne, dostosowane do umiejętności dziecka, na małym basenie. Julek wykonywał różne ćwiczenia, z których najfajniejsze okazało się zanurzanie buzi w wodzie.
Drugie miejsce to zajęcia z psychoterapeutą. Zaledwie dwa, ale zaraz po pierwszych Julek tęsknił już za następnymi.
Na trzecim miejscu była Weronika Sherborne. Zajęcia grupowe, w których uczestniczyli rodzice. Chusta klanzy, masażyki, śpiewanki-rymowanki, tunele i inne duperele, które fajnie mi się robiło w OWI na Pilickiej, gdy Julek miał 2 i 3 lata, niekoniecznie teraz. Obecność opiekuna obowiązkowa. Julek lubił te zajęcia, ja lubiłam panią prowadzącą, ale szłam jak na ścięcie (przepraszam, ale z synem śpiewam w aucie, na przeproś się z fochem, na upór, na uśmiech, przy różnej okazji, a plecy masuję różnymi sposobami, stukanie się stopą i łokciem na pożegnanie z obcym facetem nie jest mi po drodze, moja przestrzeń osobista źle znosiła taki kontakt). Raz wysłałam Krzysia z nadzieją, że przejmie po mnie schedę. Ale gdzie tam. Julek nie słuchał Krzysia, zajęcia się popsuły. Wróciłam do obowiązku. Tylko kto ma być rehabilitowany?
Integracja sensoryczna codziennie. Julek w środku zaczął strajkować.
Lubił za to panią "ko-ko", czyli logopedę. Był chwalony za skupienie, koncentrację i ładną pracę.
Była też terapia zajęciowa, z której znosił różniste prace i malunki. Pracował znośnie.
Na boku i marginesie, gdzieś pomiędzy i w środku kwitło życie towarzyskie (najchętniej z Igorem), dobrowolne zajęcia ruchowe na placu zabaw i w basenie z kulkami, berek i piłka nożna. Słowem: integracja właściwa, czyli na nudę nie można było narzekać. :)
To był intensywny, dobrze zagospodarowany czas. Julek uczył się, poznawał, odnajdywał społecznie. Mówił. Skromnie i nie zawsze wyraźnie, ale komunikował się mieszanką wyrazów i gestów. A i raz uciekł, ale o tym przy innej okazji. :)
Turnus został zorganizowany przez Zakątek 21.Stowarzyszenie rodziców i przyjaciół dzieci z zespołem Downa, które pozyskało na ten cel dofinansowanie z Reklamy Dzieciom. Resztę dołożyliśmy ze środków zgromadzonych na Julka subkoncie, za co wszystkim, którzy dzielą się z Julkiem 1% i darowiznami, bardzo dziękujemy!

fot. Maria Grochowska

fot. Maria Grochowska

Pająk

Julek boi się pająków.
Ten lęk ma różne fazy, ostatnio wyciszył się. Wczoraj jednak sceną z bajki (dziecko otwiera szkatułkę, z której wychodzi pająk, gryzie dzieciaka w palec, dzieciak mdleje) został aktywowany. Osiągnął poziom realnego strachu. I Julek powiedział NIE na progu łazienki (w której bywają pająki, które reszcie domowników nie przeszkadzają, ale na potrzeby Julka są wypraszane zazwyczaj odkurzczem).
Prośbą, groźbą, tłumaczeniem, siłą - nie da rady.
Problem nabrzmiewa.
Mycie to jedno, ale siku trzeba gdzieś zrobić.
I wtedy przyszło olśnienie (wszak różne metody oswajania lęku testowałam na Krzysiu).
- Julek, chcesz zabić pająka?
- Tak.
- A jak chcesz zabić?
- Odkurzacz (ten trzysylabowy, trudny wyraz został wyartykułowany tak, że nikt nie miał wątpliwości, o jaką broń chodzi).
Ceremonialnie wyjęłam odkurzacz. Włączyłam światło w łazience. Julek ostrożnie zajrzał. Ja uruchomiłam pancerne zwierzę, którego długa, wąska trąba wsysa wszystko, co napotka na drodze, również nieobecne już dawno pająki. Julek stał w bezpiecznej odległości. Palcem dowodził. Teren został oczyszczony. Łazienka zdobyta.
- Ufff - rzekł Julek opróżniwszy pęcherz. W punkcik to podsumowanie, synu, w punkcik.
Na realny strach - realne działanie, w którym uczestniczy dziecko. Julek musiał do tego dorosnąć. To działa.

Klej

Julek wychodzi po usilnych prośbach z basenu z kulkami. Jedna noga już na zewnątrz, druga sterczy w kulkach. Siłuje się, żeby ją wyciągnąć, stęka, ciągnie, rzecze:
- Mama, klej.
Żartowniś z aktorskim zacięciem? ;)

Palmiarnia

Wraz z tymi wakacjami odkryłam rzecz, która pewno trwa już jakiś czas, ale nieznana mi była z powodu braku okazji do jej odkrycia, że wiele miejsc nudnych do zwiedzania i oglądania przez dzieci, uatrakcyjnia się i dostosowuje dla dzieci. To ogromne ułatwienie dla rodziców.
Ponieważ  nocowaliśmy w Poznaniu rzut beretem od znanej poznańskiej Palmiarni, niedzielny poranek postanowiliśmy wykorzystać na jej zwiedzenie. A na co, a po co, tam nic nie ma, to jest nudne - nasłuchaliśmy się w drodze do.
Tuż po dziewiątej garstka zwiedzających. Zaraz za wejściem miłe młode dziewczę wręczyło Krzysiowi mapę, która wiodła szlakiem Odkrywcy Poznańskiej Palmiarni. Zadaniem podróżnika było zdobycie pięciu pieczątek, których miejsca wskazywała mapa. Krzyś wszedł w temat jak w masło. Julka zachęcił, któremu niewiele trzeba, żeby robić to, co Krzyś, a przy tym pieczątki - to jest coś, co Julek zna i dobrze kojarzy.
Ruszyliśmy.
My powoli jak żółwie, zachwycając się egzotyczną roślinnością.
Chłopcy jak wyścigówki.
Byle szybciej zdobyć pieczątki.
W trzecim pawilonie dostroiliśmy nasze tempa i szliśmy wdychając wilgoć i ciesząc oczy bujną, niezwykłą roślinnością. Chłopaki dali się wciągnąć atmosferze miejsca. A że w pawilonie z roślinnością tropikalną można było karmić ryby (uprzednio zaopatrując się w pokarm dla rybek ze sprytnej aparatury - kubeczek 1 zł), to pobyt w pięknym miejscu wydłużył się i nabrał właściwego kolorytu. Julek uwielbia ryby. Uwielbia je oglądać i karmić. Na koniec pawilon z akwarium zwiedzał trzy razy. Raz z Radkiem i Krzysiem, drugi raz z Krzysiem, trzeci raz sam.
A my na ławeczce pośród dżungli siedzieliśmy sobie. :)

Gdy odkrywca zdobył wszystkie pieczątki, ta sama miła pani wręczała złoty medal odkrywca palmiarni (15 zł) i dyplom (7 zł). Za dwójkę dzieci komplet 44 zł. Ograniczyliśmy się do jednego złotego medalu dla Krzysia. Julek pognał niezainteresowany nagrodą. Jego cieszyło i miało dla niego sens samo przybijanie pieczątek. Medal i dyplom wylądowałby na dnie plecaka. Czasem ułatwienia dla rodziców słono kosztują. ;)

Wakacje Poznań

Zupełnie spontanicznym i nieplanowanym miejscem naszych mobilnych wakacji został Poznań. Pomysł na odwiedziny tego miasta i mieszkającej tam najstarszej siostry mojej mamy narodził się w piątek na plaży. Długi weekend, jest jeszcze czas na wejście w rytm codziennych obowiązków, dlaczego więc nie przedłużyć o jeden dzień naszych wakacji? Stolica Wielkopolski idealnie wpasowała się w środek drogi do domu. Szybka rezerwacja miejsca do spania (dziś bez netu człowiek nie nadążałby za swoimi pomysłami ;) ) i tak w sobotę popołudniu wylądowaliśmy pod nosem poznańskich koziołków. Co więcej - zupełnie przez przypadek dziesięć minut spacerkiem od cioci Ali, którą odwiedziliśmy (z elegancką dwudziestoczterogodzinną zapowiedzią) w domu. Szczęście i pogoda nam sprzyjały. Miasto bez afrykańskich upałów przywitało nas wiatrem i rześką temperaturą idealnie nadającą się do łażenia. A wizyta u cioci miała rodzinny i ciepły jak czerwcowy wieczór charakter. :)
Chłopaki doładowani wielkimi lodami dali radę zaliczyć ostatnią porcję snucia się bez celu i pośpiechu po uroczych uliczkach poznańskiej starówki. Na samym rynku w sobotnie popołudnie spotkaliśmy więcej ludzi jak na plaży w Łazach.

Julek naśladuje dwie dziewczyny, które pod fontanną do muzyki puszczanej z telefonu prezentowały układ taneczny. Muzyka i taniec to rozwijająca się u Julka pasja (typowe dla zespołóowców ;) )

Cel: wiaderko

Wakacje z Julkiem.
Porównuję ubiegły rok, rok wcześniej i jeszcze wstecz.
Chłopak nie tylko wyciągnął się w górę, ale i nabrał dojrzałości jak papierówka na naszym drzewie. Nęci sobą i chce się po nią sięgnąć. Z Julkiem chce mi się chodzić, przekomarzać, jeść gofry, udawać na plaży przyjęcie urodzinowe, grać w piłkę, zbierać kamyki. I jest to bycie razem bardzo świadome, bardzo nasze. Rozumiem jego potrzeby, produkowane hurtowo wyrazy, przekorne uśmiechy.
Julek ogarnia czaso-przestrzeń. Gdy trzeba było pójść po wiaderko dla niego, szedł ze mną półtora kilometra plażą bez szemrania, z uśmiechem. Znał cel wędrówki. Sam wybrał wiaderko. Zielone.
Powrót był nieco trudniejszy. Bo cel trzymał w rękach, a powrót, nawet jeśli do taty i Krzysia, nie był już tak atrakcyjny.
Usiadł na piasku.
- Mama, siadaj. - zaprosił mnie.
Usiadłam. Posiedzieliśmy. Julek wiedział, że mu się nie chce dalej iść. Ja wiedziałam, że długo siedzieć tak nie możemy.
- Pośpiewamy, Julek?
- Tak.
A co pośpiewamy? i tu propozycje z naszej listy przebojów. Nuuuda. Weszliśmy na poziom znużenia i zrobiło się nieciekawie.
Julek uratował sytuację. Pokazał "Krakowiaczka" (o rany, kiedy ostatni raz to śpiewaliśmy?!?!?) i posuwaliśmy się plażą krokiem bocznym z dostawieniem nucąc "Krakowiaczek jeden miał koników siedem" grzechocząc przy tym do hop-hop wiaderkiem w płaskimi kamieniami, które zbieraliśmy dla Krzysia do puszczania kaczek.
Słownictwo związane z morzem opanowane błyskiem: morze, kamień, fala, piasek, meduza. Jedne wyrazy wymawiane w Julka narzeczu, inne artykułowane zrozumiale dla postronnych.
I jeszcze skojarzenia. Któregoś dnia wracamy z plaży. Julek wszedł na ścieżynkę oddzieloną krawężnikiem od głównej dróżki i gada: "koło drogi". A ja kontynuuję "Chodzi lisek koło drogi". Bo Julek wyraźnie nawiązał do znanej mu rymowanki.
Wiem.
Niespełna siedmiolatek.
A ja cieszę się, jakby właśnie kończył Sorbonę.
Zespół Downa wprowadza ograniczenia. Zespół Downa uczy pokory. Każda zdobycz Julka, każdy przejaw jego rozwoju jest powodem do święta. :)

Wakacje morze

Kilka dni zajęło nam wejście w rytm nadmorskiego wakacjowania. Rytm bez większych zgrzytów, otarć i żalów. Krzyś znalazł kumpli do gry w nogę, Julek swoje wiaderko, które z zieloną jaszczurką vel kameleonem spełniają doskonałą rolę towarzyszy plażowania. Wspólnie łazimy po śniadaniu nad morze, po obiedzie na gokardy i lody, a popołudniami staje się rozłam. Krzyś z kolegami gania po ośrodku, gra w piłkę i znika nam z pola wiedzenia. Towarzystwo rówieśników górą. A my z Julkiem wędrujemy na plażę i gofry. Taplamy się w morzu, razem budujemy zamek dla jaszczura, gramy w piłkę. Julek to doskonały towarzysz codzienności.
Każdy z synów ma swój świat. Coraz bardziej od siebie odległy. Dzisiaj mnie to nie martwi. Nad wszystkim czuwa silna więź braterska.

Wakacje Malbork

W drodze nad morze zatrzymaliśmy się w Malborku.
Planując ten przystanek wybrałam trasę rodzinną, przeznaczoną dla dzieci. Niecałe dwie godziny z przewodnikiem w formie opowieści o zamku, zakonie krzyżackim i dawnych czasach w przystępny, ciekawy sposób. Dzieci w trakcie wędrówki po zamku odgadywały zagadki, za każdą otrzymywały w nagrodę literkę, z której na samym końcu utworzyły po łacińsku hasło. To hasło było im potrzebne na spotkanie z Wielkim Mistrzem, który pasował każdego odkrywcę na rycerza. Potem był tor przeszkód i pisanie gęsim piórem. Słowem niezła zabawa w samym środku zamczyska z cegły, pamiętającego średniowieczne czasy.
Wycieczka bardziej pod Krzysia. Dla Julka opowieści pani przewodnik były za trudne i raczej niezrozumiałe. Ale dzielnie podążał z grupą dzieci, czasem mając dość, czasem miewając swoje fiksacje (no bo kto zawiesza na dziedzińcu ze starą studnią konstrukcje udające artystyczne, z białego tworzywa, przypominające ogromniaste kokony, dzieciom sieci Spidermana - był więc spiaderman i spiderman wymawiany przez Julka w swoim jedynym rodzaju, który rozumiem ja i najbliższe otoczenie i za nic nie chciał ruszać dalej). Na koniec dał się pasować na rycerza, siedząc jednak na moich, zamiast klęcząc na swoich kolanach. Wielki Mistrz okazał jednak wielkie zrozumienie dla szczególnego kandydata na rycerza i wspierał chłopaka do samego końca.
Zamek robi wrażenie. Opowieści jeszcze większe. Niestety od pewnego momentu trzeba było podążać bardziej za Julkiem, jak za panią przewodnik. Myślę jednak, że każdy z nas wyniósł coś z tej wycieczki.