Nie wiem

Weszłam na chwilę do domu. Wyszłam po chwili. Julek gacie ściągnięte. Sika. Po męsku (weszliśmy na wyższy etap wypróżnień - nocnik staje się passe). Brawa duże! Uśmiech na twarzy. Czekam. Julek gaci nie wciąga. Czemu? Bo kupę strzelił uprzednio. Taką, co to nie zdąży człek przyczłapać nawet w pędzie wielkim do kibla. Potem jeszcze seria dwóch. I choćby nie wiem, jak się Julek starał, to nie nadąża. Bo sraczka ma swoje prawa.
Jetem całkowicie bezradna wobec tej Julka upierdliwej przypadłości.
Bo jest seria dni zwyczajnych, kup właściwych, samodzielnie oddawanych w nocnik. A potem załamanie rynku i chłopak rzadzizną strzela.
Dieta uboga w owoce. Soki już dawno wycofane. Już nawet herbat owocowych nie podaję. Julek pije wodę. Pije jej mniej bo nie słodka. Więcej stałych pokarmów niż płynów. A jednak luźne stolce jak oliwa sprawiedliwa - na wierzch wypływają.
Wyć mi się chce! Bo nie wiem. Bo stoję w miejscu z przyczyną.
A Julek ssie starą szmatę, którą wyhaczył pod kranem na podwórku. Pakuje do buzi jakąś zabawkę z podłogi. Smakuje językiem blat stołu na tarasie (wydeptany przez stado dzikich much). Aparat artykulacyjny rozpaczliwie potrzebuje stymulacji. Więc może potem jelita te syfy wyssane wypróżniają mazią paskudną? Pytam, bo nie wiem.