Z dedykacją dla Ali

Moje pierwsze bycie mamą to uczenie się wszystkiego od zera. Zanim otrząsnęłam się ze swoich niepewności, huśtawek emocjonalnych, obaw, wątpliwości czy tak właśnie, czy dobrze, czy nie zrobię krzywdy i nauczyłam się wreszcie obsługi tego niewielkiego człowieka, Krzyś wyrósł z niemowlęctwa.

Drugie bycie mamą to znów uczenie się wszystkiego od zera, w wymiarze t21. Zbieranie się do kupy wbrew ochocie i nadziei, otrząsanie z zespołu Julka trwało trochę dłużej niż wyrastanie Krzysia z niemowlęctwa. I znów ominęła mnie niczym nie zmącona frajda uczestniczenia w każdym dniu z życia bobasa.

Na trzecie bycie mamą zabrakło zwyczajnie odwagi.

Mam więc taką swoją osobistą tęsknotę za macierzyństwem spokojnym, uleżałym, doświadczonym.

Nie pielęgnuję jej w sobie. Wszak świadomie wybrałam, że nie podejmę się jej spełnienia. Mimo tkwi we mnie, czasami przeciąga się i prostuje, szczególnie w okolicach narodzin kolejnego dziecka, potem opada na dno serca albo dryfuje. Zmienna pani. Nie zakłóca przy tym odbioru innych emocji. Całkiem przyjemnych dla ciała i duszy. Uśmiechu, radości, miłości. Bo fajnie tak patrzeć na szczęśliwych rodziców, na maleństwo, którego oczekiwali nie tylko oni, ale rodzeństwo i rodzice tych rodziców, mężowie i żony rodzeństwa rodziców, ich dzieci, psy i koty. ;) Ja na przykład głównie że dziewczynka, Radek głównie że to najmłodsza siostra miała zostać mamą, Krzyś że tak namacalnie i z bliska mógł obserwować, jak rośnie brzuch cioci i mamy chrzestnej w jednej osobie, Julek że uwielbia wujka Michała, Aurę i ciocię.

Teraz wszyscy w szczerym zachwycie chłoniemy ten Mały Kolejny Cud Świata.

A tęsknota jak marzenie senne. Zamajaczy, zanęci, odpłynie.