Bez okularów

Z archiwum rodzinnego. Lato 2010 r. Krzyś skończył już dwa lata, Julek wierci i kręci się we mnie. Za jakieś trzy miesiące przemebluje nasze życie.

Przewijam rano Krzysia, który nie przepada za tą czynnością i słyszę:

- A sio!

Karcąco spoglądam i mówię nu-nowatym tonem:

- Krzyyyysiu!

Krzyś z szelmowskim uśmiechem na twarzy:

- Mama jest mucha.

Teraźniejszość. Zima tego roku. Julek trzy miesiące temu skończył dwa lata.

Przewijam rano Julka, który nie przepada za tą czynnością i nic nie słyszę.

Poranki z Krzysiem jak ze mną. Chimeryczne. Raz w świetnym humorze, raz w nietęgim. 

Julek zawsze budzi się z uśmiechem. Przecieram nim oczy i różowe okulary stają się zbędne.