Dialog

Basen. Szatnia rodzinna. Zostało trochę czasu do zajęć. Julek sam ogarnia przebranie się. Nie pomagam.
W szatni pojawia się pani. Ma koszulkę z napisem nauka pływania. Obserwuje nas.
Gdy Julek ma już na sobie kąpielówki, zagaja rozmowę.
- Jak masz na imię?
- Julek.
- Julian?
- Tak. - wtrącam się do rozmowy.
- Ile masz lat?
Julek pokazuje osiem. Wyjaśniam, że skończy w październiku.
- Mam taką córkę. Łucja ma na imię.
Zachwycam się imieniem. Wpadło mi w ucho już jakiś czas temu.
- Chodzisz na basen? - pani wypytuje Julka.
- Tak.
- Ma zajęcia. - uzupełniam.
- Z kim masz zajęcia? - pyta pani.
- Z Krzysztofem. - odpowiada Julek.
Pani uśmiecha się.
- Dużo i ładnie mówi.
Jak można zachwycać się szczątkowym mówieniem ośmiolatka. - myślę sobie. Przecież sama ma córkę w wieku Julka, to przecież wie, jak gada niezespołowy rówieśnik. I w chwili, gdy spada mi klapka z oczu, kawałek puzzla uzupełnia brakującą układankę, jest głośne klik w głowie, pani mówi:
- Moja Łucja ma 12 lat i tak dużo nie potrafi mówić.
Przymiotnik "taka" to wspólny mianownik, ale nie dzieci w tym samym wieku. To trzeci chromosom w dwudziestej pierwszej parze. Tylko rodzic dziecka z zespołem Downa może docenić poziom mówienia Julka. Pod warunkiem, że sam niejedno przeszedł w nierównej walce gadanie.
Niemniej ucieszyłam się z tej pogawędki.
Były pytanie. Były właściwe odpowiedzi. Bez tłumacz się obyło.