Czerwony-brązowy

Wszystko szło gładko.
Światła zielone układały się w szpaler, miejsce parkingowe czekało prawie pod wejściem, w parkomat wrzuciłam na pół dnia, przez izbę przyjęć przeszliśmy bez szwanku (choć grzecznie nie było na linii rodzice dzieci onkologicznych, a rodzice dzieci "bardziej" zdrowych, bo tworzą się kolejki dwie: tych pierwszych w pierwszeństwie do tych drugich i zamiast szósta byłam szesnasta bez pewności, że za chwilę nie będę dwudziesta, a wystarczyłaby trochę lepsza organizacja). Na oddziale przywitała nas zmiana pielęgniarek znanych nam, lekarz pojawił się za chwilę, zlecił badania i poszły gładko i lekko i sprawnie tak (rtg płuc, ekg, pobranie krwi, założenie holtera). Nawet Julek oddał mocz do analizy z eleganckim wyczuciem czasu. Zaraz po napiciu się soku.
Dostaliśmy przepustkę.
Wsiedliśmy w auto.
W domu byliśmy przed trzynastą.
I zonk. Dwa kabelki odczepiły się: czerwony i brązowy. No to pięknie. Gdzie czerwony, a gdzie brązowy. Czerwony - brązowy, brązowy - czerwony, gdzie który? Nie rozbrajam bomb zawodowo! Poddałam się.
Radek zadecydował. I na wydaje mi się podczepił.
Holter. Co za ustrojstwo.
Mierzy przez całą dobę rytm serca. Więc Julek ma zachowywać się w rytmie codzienności, poza wieczornym myciem. Bo moczyć tego nie można. No ale aktywność naszego trzylatka polega na wspinaniu się wszędzie i często, zawsze przy użyciu brzucha. Całego brzucha. Zaczepia nim, więc obie elektrody ta nieszczęsna czerwona i ta brązowa nałożone w szczycie klatki piersiowej narażone są na ciągłe turbulencje i odpadanie. A ja je wciskam niekoniecznie we właściwej kolejności. Czy ten wynik będzie w ogóle miarodajny? I jak Julek tarzający się przez sen na prześcieradle da wytrzymać tym wszystkim kabelkom?
Cena, nawet jak na przepustkę, może być wyśrubowana.
Jutro ECHO.
Dzisiaj mgła.