Rekrutacja cd.

Gdy składałam papiery Julka do szkoły, musiałam dłuższą chwilę poczekać. Umówiona przede mną mama miała tak dużo pytań i tyle wątpliwości, że pani Małgorzata (koordynator rekrutacji) z konieczności przedłużyła to spotkanie.
Ale to dobrze nawet wyszło.

Siedziałam na dole, przy wejściu i obserwowałam dzień jak co dzień szkoły. Przerwę, wyjście grupy dzieci do parku, ubieranie się tych dzieci (jedne robiły to całkowicie samodzielnie, inne wymagały pomocy), przemieszczanie dzieci, nawoływania nauczycieli, spokój,  sekretariat. Niektóre dzieci patrzyły na mnie z ciekawością, inne zaczepiały uśmiechem lub grzecznie witały się ze mną skinieniem głowy i wypowiadanym „dzień dobry”. Szczególnie mocno utkwiły mi dwie sceny.

Chłopiec, na oko nastoletni. Szczupły, przystojny schodzi po schodach. Patrzy na mnie. Patrzy przeze mnie. Jakbym była przezroczysta. Delikatny uśmiech błąka się na jego twarzy. Wędruje dalej. Dyskretnie monitorowany przez wychowawcę.

Jest już po przewie. Drzwi  do szkoły otwierają się. Wpada tata z synem. Syn mniej więcej wzrostu naszego Julka. Wchodzą do szatni. Nie zdążę mrugnąć oczami, a tata wychodzi. Wychodzi z szatni i szkoły. Po kilku minutach pojawia się chłopiec. Siada na ławce. Ubiera buty. Zagaduje panią szarmanckim „dzień dobry”, „dzień dobry” wita się ze mną. Wstaje, zarzuca na plecy torbę (bardzo wprawnym ruchem – jakbym Krzyśka mojego widziała) i idzie na lekcje. Sam. Zupełnie sam.

Świadomość jest w oczach, w ruchach, spojrzeniu. Widziałam dwóch chłopców. Dwa rozumienia rzeczywistości, różne poziomy funkcjonowania, równe traktowanie. Równe w znaczeniu poszanowania godności i dostosowania wsparcia do możliwości osoby.

Dlatego tak bardzo chcę, żeby Julek chodził do tej właśnie szkoły.
Dlatego tak bardzo denerwuję się ostateczną decyzją.
Lada moment będę wiedziała.